Είναι όγκος της υπόφυσης
Το αδένωμα της υπόφυσης, ICD-10 D35.2, είναι όγκος που εμφανίζεται στην υπόφυση.
Τα αδενώματα της υπόφυσης, συνήθως, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με τη βιολογική λειτουργία τους: καλοήθη αδενώματα, διηθητικό αδένωμα και καρκινώματα που αντιπροσωπεύουν το 0,1% στο 0,2%. Περίπου 35% είναι διηθητικά αδενώματα και τα περισσότερα είναι καλοήθη αδενώματα. Τα αδενώματα της υπόφυσης αντιπροσωπεύουν από 10% έως 25% όλων των ενδοκρανιακών νεοπλασμάτων και το εκτιμώμενο ποσοστό επιπολασμού στο γενικό πληθυσμό είναι περίπου 17%.
Αν λάβουμε ως κριτήριο το αν εκκρίνει κάποια ορμόνη και ποια είναι αυτή, ένα αδένωμα υπόφυσης μπορεί να είναι:
1. μη εκκριτικό (δηλαδή, τα κύτταρά του δεν παράγουν κάποια ορμόνη).
2. εκκριτικό.
Τα μη διηθητικά και μη εκκριτικά αδενώματα της υπόφυσης θεωρούνται καλοήθη.
Τα αδενώματα που υπερβαίνουν τα 10 mm σε μέγεθος ορίζονται ως μακροαδενώματα και τα μικρότερα από 10 mm που αναφέρεται ως μικροαδενώματα. Τα περισσότερα αδενώματα της υπόφυσης είναι μικροαδενώματα (16,7%). Η πλειοψηφία των μικροαδενωμάτων υπόφυσης συχνά παραμένουν αδιάγνωστα και διαγιγνώσκονται συχνά ως τυχαίο εύρημα.
Τα μακροαδενώματα της υπόφυσης είναι η πιο συχνή αιτία υπολειτουργίας της υπόφυσης, και στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι μη εκκριτικά αδενώματα.
Τα χωροκατακτητικά αδενώματα μπορεί να εισβάλουν στην σκληρά μήνιγγα, τα κρανιακά οστά, ή το σφηνοειδές οστό.
Υπόφυση
Η υπόφυση είναι ο κύριος αδένας του ανθρώπινου σώματος. Μέρος του άξονα υποθαλάμου-υπόφυσης, ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των ενδοκρινικών λειτουργιών του σώματος μέσω της έκκρισης διαφόρων ορμονών εντός του κυκλοφορικού συστήματος. Η υπόφυση βρίσκεται κάτω από τον εγκέφαλο σε βοθρίο του σφηνοειδούς οστού γνωστό ως τουρκικό εφίππιο. Αν και είναι ανατομικά και λειτουργικά συνδεδεμένη με τον εγκέφαλο, η υπόφυση, βρίσκεται έξω από το φράγμα αίματος-εγκεφάλου. Χωρίζεται από τον υπαραχνοειδή χώρο από το διάφραγμα εφιππίου, και την αραχνοειδή μήνιγγα και, συνεπώς, το εγκεφαλονωτιαίο υγρό δεν μπορεί να εισέλθει στο τουρκικό εφίππιο.
Η υπόφυση χωρίζεται σε δύο λοβούς, τον πρόσθιο λοβό (αντιπροσωπεύει τα δύο τρίτα του όγκου του αδένα), και τον οπίσθιο λοβό (το ένα τρίτο του όγκου του αδένα) που διαχωρίζονται από τα ενδιάμεσα μέρη.
Ο οπίσθιος λοβός (νευροϋπόφυση) του αδένα της υπόφυσης δεν είναι ένας πραγματικός αδένας και περιέχει άξονες των νευρώνων που εκτείνονται από τον υποθάλαμο με το οποίο είναι συνδεδεμένος μέσω του μίσχου της υπόφυσης. Οι ορμόνες αγγειοπιεσίνη και ωκυτοκίνη, που παράγονται από τους νευρώνες του υπεροπτικού και παρακοιλιακού πυρήνα του υποθαλάμου, αποθηκεύονται στον οπίσθιο λοβό και απελευθερώνονται από τις απολήξεις του νευράξονα (δενδρίτες) εντός του λοβού.
Η υπόφυση του πρόσθιου λοβού (αδενοϋπόφυση) είναι ένας πραγματικός αδένας που παράγει και εκκρίνει έξι διαφορετικές ορμόνες: θυρεοειδοτρόπος ορμόνη (TSH), φλοιοεπινεφριδιοτρόπος ορμόνη (ACTH), ωοθυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH), ωχρινοτρόπος ορμόνη (LH), αυξητική ορμόνη (GH) και προλακτίνη (PRL).
Ταξινόμηση αδενωμάτων υπόφυσης
Τα αδενώματα της υπόφυσης ταξινομούνται ανάλογα με ανατομικά, ιστολογικά και λειτουργικά κριτήρια.
-Ανατομικά οι όγκοι της υπόφυσης ταξινομούνται ανάλογα με το μέγεθός τους που βασίζονται σε ακτινολογικά ευρήματα και είναι είτε μικροαδενώματα (λιγότερο από <10 mm) ή μακροαδενώματα (ίσα ή μεγαλύτερα από ≥I0 mm).
Κατάταξη με βάση την ακτινοανατομικά ευρήματα, 4 βαθμοί (Ι-IV):
Στάδιο Ι: μικροαδενώματα (<1 cm) χωρίς επέκταση στο εφίππιο.
Στάδιο ΙΙ: μακροαδενώματα (≥1 cm) και μπορεί να εκτείνεται πάνω από το τουρκικό εφίππιο.
Στάδιο ΙΙΙ: μακροαδενώματα με διεύρυνση και διείσδυση ή υπερεφιππιακή επέκταση.
Στάδιο IV: Η καταστροφή του εφιππίου.
-Η ιστολογική ταξινόμηση χρησιμοποιεί έναν ανοσοϊστολογικό χαρακτηρισμό των όγκων όσον αφορά την παραγωγή ορμονών τους. Ιστορικά είχαν χαρακτηριστεί είτε ως βασεόφιλοι, οξεόφιλοι, ή χρωμόφοβοι βάσει του κατά πόσον ή όχι χρωματίζονται με αιματοξυλίνη και ηωσίνη. Η ταξινόμηση αυτή έχει δεν χρησιμοποιείται, αλλά γίνεται κατάταξη με βάση τον τύπο της ορμόνης που εκκρίνεται από τον όγκο. Περίπου το 20-25% των αδενωμάτων δεν εκκρίνουν κάποια αναγνωρίσιμη δραστική ορμόνη («μη λειτουργικοί όγκοι»), αλλά εξακολουθούν να αναφέρονται ως «χρωμόφοβοι». Χρωμόφοβο αδένωμα της υπόφυσης είναι όγκος του προσθίου λοβού της υπόφυσης, του οποίου τα κύτταρα δεν χρωματίζονται είτε με όξινες είτε με βασικές χρωστικές. Ο όγκος αυτός είναι μη λειτουργικός ή υπερλειτουργικός προκαλώντας μεγαλακρία ή σύνδρομο Cushing. Η πορεία είαναι προϊούσα. Σε αμφοτερόπλευρη επινεφριδιεκτομή υπάρχει αύξηση της επίπτωσης. Γίνεται ακτινοθεραπεία για μικρούς όγκους και χειρουργική με μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία για μεγάλους όγκους.
-Η λειτουργική ταξινόμηση βασίζεται στην ενδοκρινική δραστηριότητα, όπως προσδιορίζεται από τα επίπεδα των ορμονών του ορού και του ιστού της υπόφυσης, όπως ανιχνεύεται μέσω της ανοσοϊστοχημικής χρώσης.
Τυχαία ανευρισκόμενα αδενώματα της υπόφυσης
Είναι όγκοι της υπόφυσης που χαρακτηρίζονται ως τυχαίο εύρημα. Συχνά ανακαλύπτονται από την υπολογιστική τομογραφία (CT) ή την απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (MRI), που εκτελούνται για άλλες ιατρικές καταστάσεις, όπως υποψία τραύματος κεφαλής, σταδιοποίηση του καρκίνου ή κατά την αξιολόγηση μη ειδικών συμπτωμάτων όπως ζάλη και κεφαλαλγία. Όλοι οι ασθενείς με τυχαία ανευρισκόμενα αδενώματα της υπόφυσης πρέπει να υποβληθούν σε πλήρη ιατρικό έλεγχο και φυσική εξέταση, εργαστηριακές εκτιμήσεις για υπερέκκριση ορμονών και για ανεπάρκεια της υπόφυσης. Εάν η βλάβη έχει στενή γειτνίαση με τα οπτικά νεύρα ή το οπτικό χίασμα, πρέπει να διεξαχθεί οφθαλμολογική εξέταση. Για εκείνους με αδενώματα που δεν απαιτούν χειρουργική αφαίρεση, η παρακολούθηση με κλινική αξιολόγηση ή νευροαπεικόνιση, καθώς και εξετάσεις παρακολούθησης του οπτικού νεύρου και του οπτικού χιάσματος και παρακολούθηση ενδοκρινικών εξετάσεων πρέπει να γίνεται συχνά.
Έκτοπο αδένωμα της υπόφυσης
Ένα έκτοπο (σε μια ανώμαλη θέση) αδένωμα της υπόφυσης είναι ένας σπάνιος τύπος όγκου που εμφανίζεται έξω από το τουρκικό εφίππιο, πιο συχνά στο σφηνοειδή κόλπο, στην υπερεφιππιακή περιοχή, το ρινοφάρυγγα και τα ιγμόρεια.
Μεταστάσεις στην υπόφυση
Καρκινώματα που δίνουν μεταστάσεις στην υπόφυση είναι ασυνήθιστα και τυπικά εμφανίζονται σε ηλικιωμένους (καρκίνος του πνεύμονα και του μαστού) Σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού, οι μεταστάσεις στο υπόφυση συμβαίνουν σε περίπου 6- 8% των περιπτώσεων.
Οι συμπτωματικές μεταστάσεις της υπόφυσης αντιπροσωπεύουν μόνο το 7% των περιπτώσεων που αναφέρθηκαν. Σε όσους είναι συμπτωματικοί, άποιος διαβήτης εμφανίζεται συχνά με ποσοστά περίπου 29 έως 71%. Άλλα συχνά συμπτώματα είναι η πρόσθια δυσλειτουργία της υπόφυσης, τα ελαττώματα του οπτικού πεδίου, ο πονοκέφαλος και η οφθαλμοπληγία.
Οι παράγοντες κινδύνου για αδένωμα στην υπόφυση
-Πολλαπλή ενδοκρινική νεοπλασία
Τα αδενώματα της πρόσθιας υπόφυσης αποτελούν ένα σημαντικό κλινικό γνώρισμα της πολλαπλής ενδοκρινούς νεοπλασίας τύπου 1 (ΜΕΝ1), που είναι ένα σπάνιο κληρονομικό ενδοκρινικό σύνδρομο που προσβάλλει 1 άτομο σε 30.000. Προκαλεί διάφορους συνδυασμούς καλοηθών ή κακοηθών όγκων σε διάφορους αδένες στο ενδοκρινικό σύστημα ή μπορεί να προκαλέσει διόγκωση των αδένων χωρίς σχηματισμό όγκων. Συχνά επηρεάζει τους παραθυρεοειδείς αδένες, τα παγκρεατικά κύτταρα νησιδίων, και τον πρόσθιο λοβό της υπόφυσης. Το ΜΕΝ1 μπορεί επίσης να προκαλέσει μη ενδοκρινείς όγκους, όπως αγγειοϊνώματα προσώπου, κολλαγονώματα, λιπώματα, μηνιγγιώματα, επενδυμώματα, και λειομυώματα. Περίπου 25 τοις εκατό των ασθενών με MEN1 αναπτύσσουν αδενώματα της υπόφυσης.
-Σύμπλεγμα Carney
Το σύμπλεγμα Carney, επίσης γνωστό ως σύνδρομο LAMB και σύνδρομο NAME είναι μια αυτοσωματική επικρατής νόσος που περιλαμβάνει μυξώματα της καρδιάς και του δέρματος, υπερμελάγχρωση του δέρματος και ενδοκρινική υπερδραστηριότητα και είναι διαφορετική από την τριάδα του Carney. Περίπου 7% όλων των καρδιακών μυξωμάτων συνδέεται με το σύμπλεγμα Carney. Οι ασθενείς αναπτύσσουν αυξητική ορμόνη (GH), όγκους της υπόφυσης και σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοί οι ίδιοι όγκοι εκκρίνουν επίσης προλακτίνη. Ωστόσο, δεν υπάρχουν απομονωμένα προλακτινώματα ή οποιοδήποτε άλλο είδος όγκου της υπόφυσης. Σε ορισμένους ασθενείς η υπόφυση χαρακτηρίζεται από υπερπλαστικές περιοχές πριν τον σχηματισμό της αυξητικής ορμόνης-GH.
-Οικογενές αδένωμα της υπόφυσης
Το οικογενές απομονωμένο αδένωμα της υπόφυσης (FIPA) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει μια κατάσταση που είναι μια αυτοσωματική κυρίαρχη κληρονομική νόσος χαρακτηρίζεται από την παρουσία δύο ή περισσότερων ασθενών που πάσχουν από αδενώματα της υπόφυσης μόνο, χωρίς άλλα συμπτώματα που εμφανίζονται στην Πολλαπλή ενδοκρινική νεοπλασία τύπου 1 ή στο σύμπλεγμα Carney.
Τα συμπτώματα των αδενωμάτων υπόφυσης
-Απώλεια οπτικών πεδίων με αμφικροταφική ημιανοψία: περιφερική απώλεια της όρασης που επηρεάζει και τα δύο μάτια, που προκύπτει από τον όγκο, συνήθως ένα αδένωμα της υπόφυσης, ασκώντας πίεση στο οπτικό χίασμα.
-Οι ορμόνες που εκκρίνουν τα αδενώματα της υπόφυσης προκαλούν μία από τις πολλές μορφές του υπερυποφυσισμού. Οι ιδιαιτερότητες εξαρτώνται από τον τύπο της ορμόνης. Ορισμένοι όγκοι εκκρίνουν περισσότερες από μία ορμόνη, όπως αυξητική ορμόνη-GH και προλακτίνη. Ένα αδένωμα της υπόφυσης μπορεί να παρουσιαστεί με ελαττώματα του οπτικού πεδίου, κλασική αμφικροταφική ημιανοψία. Προκύπτει από τη συμπίεση του οπτικού νεύρου από τον όγκο. Η συγκεκριμένη περιοχή του οπτικού μονοπατιού στο οποίο λαμβάνει χώρα η συμπίεση από αυτούς τους όγκους είναι το οπυικό χίασμα.
-Η πλευρική επέκταση του αδενώματος της υπόφυσης μπορεί να συμπιέσει το απαγωγό νεύρο, προκαλώντας παράλυση του έξω ορθού μυ.
-Επίσης, ένα αδένωμα της υπόφυσης μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα αυξημένης ενδοκρανιακής πίεσης.
-Τα προλακτινώματα συχνά αρχίζουν να δίνουν συμπτώματα, ιδίως κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όταν η ορμόνη προγεστερόνη αυξάνει το ρυθμό ανάπτυξης του όγκου.
-Διάφοροι τύποι πονοκεφάλων είναι συνήθεις σε ασθενείς με αδενώματα της υπόφυσης. Το αδένωμα μπορεί να είναι ο κύριος αιτιολογικός παράγοντας της κεφαλαλγίας ή μπορεί να επιδεινώσει τον πονοκέφαλο που προκαλείται από άλλους παράγοντες. Η χρόνια και επεισοδιακή ημικρανία, και πιο σπάνια ο πονοκέφαλος στη μια πλευρά, η διαξιφιστική κεφαλαλγία, η βραχείας διάρκειας μονόπλευρη νευροπαθητική κεφαλαλγία με δακρύρροια, η αθροιστική κεφαλαλγία, και η συνεχής ημικρανία, όλοι είναι τύποι κεφαλαλγίας που εμφανίζονται σε αδενώματα της υπόφυσης.
-Διάφορες ψυχιατρικές εκδηλώσεις έχουν συσχετιστεί με διαταραχές της υπόφυσης, όπως τα αδενώματα της υπόφυσης, όπως η κατάθλιψη, το άγχος, η απάθεια, η συναισθηματική αστάθεια, η ευερεθιστότητα και η επιθετικότητα.
Επιπλοκές αδενωμάτων της υπόφυσης
–Μορφολογικές αλλαγές του προσώπου προκαλούνται, όπως μεγάλη μύτη, προγναθισμός της άνω γνάθου και διεύρυνση με διαχωρισμό των δοντιών και διόγκωση της γλώσσας (μακρογλωσσία).
–Η ακρομεγαλία είναι ένα σύνδρομο που προκύπτει όταν η πρόσθια υπόφυση παράγει περίσσεια αυξητικής ορμόνης (GH). Περίπου το 90-95% των περιπτώσεων ακρομεγαλίας προκαλείται από ένα αδένωμα της υπόφυσης και επηρεάζει πιο συχνά τους μέσης ηλικίας ενήλικες. Η ακρομεγαλία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή παραμόρφωση, σοβαρές επιπλοκές και πρόωρο θάνατοο εάν δεν ελεγχθεί. Η ασθένεια η οποία συνδέεται συχνά επίσης με τον γιγαντισμό, είναι δύσκολο να εντοπιστεί στα αρχικά στάδια και συχνά περνούν πολλά χρόνια, μέχρι να αλλάξει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, ειδικά του προσώπου και να γίνει αισθητή (δώδεκα έτη).
–Το σύνδρομο του Cushing είναι μία ορμονική διαταραχή που προκαλεί υπερκορτιζολαιμία, με αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα. Η νόσος του Cushing (CD) είναι η πιο συχνή αιτία του συνδρόμου Cushing και ευθύνεται για περίπου το 70% των περιπτώσεων. Όταν ένα αδένωμα της υπόφυσης προκαλεί υπερβολική έκκριση φλοιοεπινεφριδιοτρόπου ορμόνης (ACTH), αυτή διεγείρει τα επινεφρίδια να παράγουν υπερβολικές ποσότητες κορτιζόλης. Η νόσος Cushing μπορεί να προκαλέσει κόπωση, αύξηση του σωματικού βάρους, εναπόθεση λίπους γύρω από την κοιλιά και την πλάτη (παχυσαρκία) και το πρόσωπο (“πρόσωπο σαν φεγγάρι»), ραγάδες (ραβδώσεις) στο δέρμα της κοιλιάς, τους μηρούς, το στήθος και τα χέρια, υπέρταση, δυσανεξία στη γλυκόζη και διάφορες λοιμώξεις. Στις γυναίκες μπορεί να προκαλέσει υπερβολική αύξηση της τριχοφυϊας του προσώπου (υπερτρίχωση) και δυσλειτουργία της στύσης στους άνδρες. Οι ψυχιατρικές εκδηλώσεις είναι κατάθλιψη, άγχος, εύκολη ευερεθιστότητα και συναισθηματική αστάθεια. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε διάφορες γνωστικές διαταραχές.
–Ο υπερυποφυσισμός είναι μια ασθένεια του πρόσθιου λοβού της υπόφυσης, που συνήθως προκαλείται από ένα λειτουργικό αδένωμα υπόφυσης και τα αποτελέσματα είναι η αύξηση της αυξητικής ορμόνης, της προλακτίνης, της ωχρινοτρόπου ορμόνης, της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης και της φλοιοεπινεφριδιοτρόπου ορμόνης.
–Η αποπληξία της υπόφυσης είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται όταν τα αδενώματα της υπόφυσης ξαφνικά αιμορραγούν εσωτερικά, προκαλώντας μία ταχεία αύξηση του μεγέθους ή όταν ο όγκος ξεπερνά την παροχή αίματος και προκαλείται νέκρωση του ιστού και επακόλουθη διόγκωση του νεκρού ιστού. Η αποπληξία της υπόφυσης παρουσιάζεται συχνά με απώλεια της όρασης και αιφνίδια έναρξη κεφαλαλγίας και απαιτεί έγκαιρη θεραπεία συχνά με κορτικοστεροειδή και αν χρειαστεί χειρουργική επέμβαση.
–Κεντρικός άποιος διαβήτης προκαλείται από μειωμένη παραγωγή της αντιδιουρητικής ορμόνης (αγγειοπιεσίνης) που προκαλεί σοβαρή δίψα και η υπερβολική παραγωγή πολύ αραιών ούρων (πολυουρία), που μπορεί να οδηγήσει σε αφυδάτωση. Η αγγειοπιεσίνη παράγεται στον υποθάλαμο και στη συνέχεια μεταφέρεται προς τα κάτω στο στέλεχος της υπόφυσης και αποθηκεύεται στο οπίσθιο λοβό της υπόφυσης, που στη συνέχεια εκκρίνεται στην κυκλοφορία του αίματος. Η διάγνωση του κεντρικού άποιου διαβήτη βασίζεται στα αποτελέσματα των εξετάασεων ούρων και στις εξετάσεις αίματος, καθώς και σε μια δοκιμή στέρησης νερού, όπου ελέγχεται η ικανότητα του σώματος να συμπυκνώνει τα ούρα. Αντιμετωπίζεται συχνά με οξική δεσμοπρεσσίνη ένα συνθετικό αγγειοπιεσίνης γνωστό ως DDAVP που χορηγείται μέσω ρινικού σπρέι.
Διάγνωση αδενωμάτων υπόφυσης
Όγκοι που προκαλούν οπτική δυσκολία είναι πιθανό να είναι μακροαδενώματα μεγαλύτερα από 10 mm σε διάμετρο. Όγκοι μικρότεροι από 10 mm είναι μικροαδενώματα.
Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει το φυμάτωμα υπόφυσης, ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε ανοσοκατασταλμένους ασθενείς. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με εξέταση των επιπέδων ορμονών, και με απεικόνιση της υπόφυσης (για παράδειγμα, με σάρωση CT ή MRI).
Θεραπεία των υποφυσιακών αδενωμάτων
H θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο του όγκου και με το μέγεθός του:
–Τα προλακτινώματα πιο συχνά αντιμετωπίζονται με βρωμοκριπτίνη ή πιο πρόσφατα με καβεργολίνη ή κιναγολίδη που μειώνουν το μέγεθος του όγκου, καθώς και ανακουφίζουν τα συμπτώματα. Και οι δύο είναι αγωνιστές ντοπαμίνης, και μετά γίνεται απεικόνιση για τον εντοπισμό τυχόν αύξησης του μεγέθους των αδενωμάτων. Όταν ο όγκος είναι μεγάλος μπορεί να γίνει ακτινοθεραπεία ή χειρουργική επέμβαση, και οι ασθενείς, γενικώς, ανταποκρίνονται καλά. Η ακτινοθεραπεία μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες. Έχουν γίνει προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί ένας ανταγωνιστή προγεστερόνης για την θεραπεία των προλακτινωμάτων, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχθεί επιτυχής.
–Τα σωματοτροπικά αδενώματα ανταποκρίνονται σε οκτρεοτίδη, μακράς δράσης σωματοστατίνη, σε πολλές, αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις.
-Σε αντίθεση με τα προλακτινώματα, τα θυρεοτροπικά αδενώματα χαρακτηριστικά ανταποκρίνονται ελάχιστα σε θεραπεία με αγωνιστή ντοπαμίνης.
Η χειρουργική επέμβαση είναι μια συχνή θεραπεία για τους όγκους της υπόφυσης. Η διασφηνοειδής χειρουργική εκτομή του αδενώματος μπορεί να αφαιρέσει συχνά τον όγκο χωρίς να επηρεάσει τα άλλα μέρη του εγκεφάλου.
Η ενδοσκοπική χειρουργική επέμβαση είναι το μέλλον.
Τα καλύτερα συμπληρώματα διατροφής για την υπόφυση
Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για την υπόφυση
Διαβάστε, επίσης,
Διαφορική διάγνωση έκκρισης θηλής
