Καρκίνος παχέος εντέρου

1 Νοεμβρίου 2015

Ο καρκίνος παχέος εντέρου είναι συχνός καρκίνος που επηρεάζει άντρες και γυναίκες

Ειδικός Παθολόγος-Ογκολόγος, MD, PhD

Ο καρκίνος παχέος εντέρου, ICD-10 C18-C20 / C21 είναι σποραδικός και οικογενής.

Από το 2012 είναι η δεύτερη πιο συχνή αιτία καρκίνου στις γυναίκες (9,2% των διαγνώσεων) και η τρίτη πιο συχνή στους άνδρες (10,0%). Είναι η τέταρτη πιο συχνή αιτία θανάτου από καρκίνο, μετά του πνεύμονα, του στομάχου, και του καρκίνου του ήπατος. Είναι πιο συχνός στις ανεπτυγμένες από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ο τρίτος πιο συνηθισμένος τύπος καρκίνου που αποτελούν περίπου το 10% όλων των περιπτώσεων. Είναι λιγότερο συχνή νόσος στις γυναίκες παρά τους άνδρες.

Ο ορθοκολικός καρκίνος (επίσης γνωστός ως καρκίνος του παχέος εντέρου, ο καρκίνος του ορθού, ή καρκίνος του εντέρου) είναι η ανάπτυξη του καρκίνου στο παχύ έντερο ή το ορθό (τμήματα του παχέος εντέρου). Οφείλεται στην ανώμαλη ανάπτυξη των κυττάρων που έχουν την ικανότητα να εισβάλουν ή να εξαπλώνονται σε άλλα μέρη του σώματος.

Τα σημεία και συμπτώματα μπορεί να είναι αίμα στα κόπρανα, αλλαγή στις κινήσεις του εντέρου, απώλεια βάρους, και αίσθημα κόπωσης.

Αιτίες του καρκίνου του εντέρου

Η επίπτωση του ορθοκολικού καρκίνου είναι υψηλότερη στις ανεπτυγμένες χώρες αν και υπάρχει μία μείωση της επίπτωσης τα τελευταία χρόνια, αν και φαίνεται ότι τελικά υπάρχει αλλαγή της επίπτωσης της ανατομικής προσβολής με αύξηση της προσβολής του εγγύς άκρου και μείωση προσβολής του απομακρυσμένου άκρου του εντέρου. Αυτό δείχνει μεγάλη συσχέτιση του καρκίνου του εντέρου με περιβαλλοντικούς παράγοντες. Η πρόσληψη μεγάλης ποσότητας λίπους και λίγων φυτικών ινών ενοχοποιείται. Η πρόσληψη 13 γραμμαρίων φυτικών ινών καθημερινά συνδέεται με χαμηλό κίνδυνο για καρκίνο παχέος εντέρου. Άλλοι αιτιολογικοί παράγοντες είναι η ποιότητα και η ποσότητα των χολικών οξέων και η πρόσληψη βιταμινών και μετάλλων, με το ασβέστιο να παίζει σημαντικό ρόλο. Η αυξημένη πρόσληψη φυλλικού οξέος δρα, επίσης, προστατευτικά. Η κατάχρηση αλκοόλ και καπνού, η ορμονοθεραπεία (προστατευτική) στις γυναίκες, η αυξημένη κατανάλωση θερμίδων και η φυσική άσκηση, όπως και η παχυσαρκία συνδέονται με τον καρκίνο παχέος εντέρου. Τα μη στερεοειδή αντιφλεγμονωδη, όπως η ασπιρίνη, δρουν προστατευτικά στον καρκίνο παχέος εντέρου.

Οι παράγοντες κινδύνου για καρκίνο του παχέος εντέρου

Ο τρόπος ζωής
Η ηλικία
Οι κληρονομικές γενετικές διαταραχές
Το κάπνισμα
Το αλκοόλ. Ο κίνδυνος για το αλκοόλ φαίνεται να αυξάνει σε περισσότερο από ένα ποτό την ημέρα
Το νερό. 5 ποτήρια νερό ημέρα μειώνουν τον κίνδυνο για καρκίνο του παχέος εντέρου και για αδενωματώδεις πολύποδες
Η έλλειψη σωματικής δραστηριότητας
Το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου
Οι πολύποδες του παχέος εντέρου
Η φυλή
Η έκθεση σε ακτινοβολία
Ο διαβήτης
Η παχυσαρκία
Γενετικές διαταραχές σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού
Μια διατροφή υψηλή σε κόκκινο, επεξεργασμένο κρέας και χαμηλή σε φυτικές ίνες αυξάνει τον κίνδυνο ορθοκολικού καρκίνου
Άλλες ασθένειες όπως η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, η νόσος του Crohn και η ελκώδης κολίτιδα, μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου. Άτομα με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (ελκώδη κολίτιδα και νόσο του Crohn) βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του παχέος εντέρου. Ο κίνδυνος αυξάνει όσο περισσότερο ένα άτομο έχει την ασθένεια και όσο χειρότερη είναι η σοβαρότητα της φλεγμονής. Στις ομάδες υψηλού κινδύνου απαιτείται πρόληψη με ασπιρίνη και συνιστώνται τακτικές κολονοσκοπήσεις. Τα άτομα με φλεγμονώδη νόσο του εντέρου αποτελούν λιγότερο από το 2% των περιπτώσεων του καρκίνου του παχέος εντέρου σε ετήσια βάση. Στα άτομα με νόσο του Crohn 2% προσβάλλονται από καρκίνο του παχέος εντέρου μετά από 10 χρόνια, 8% μετά από 20 χρόνια, και 18% μετά από 30 χρόνια, ιδίως στην ειλεοκολική συμβολή. Σε εκείνους με ελκώδη κολίτιδα περίπου 16% αναπτύσσουν είτε μία πρόδρομη μορφή καρκίνου ή καρκίνο του παχέος εντέρου σε πάνω από 30 χρόνια.
Μερικές κληρονομικές γενετικές διαταραχές που μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο του παχέος εντέρου είναι η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση και ο κληρονομικός μη πολυποδισιακός καρκίνος του παχέος εντέρου. Ωστόσο, αυτές οι διαταραχές αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 5% των περιπτώσεων. Συνήθως, ξεκινούν ως καλοήθεις όγκοι, συχνά με τη μορφή ενός πολύποδα, ο οποίος με το χρόνο γίνεται καρκίνος.

Παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο για καρκίνο παχέος εντέρου

Σύνδρομα πολυποδίασης

-Οικογενής πολυποδίαση

-Σύνδρομο Peutz-Jeghers

-Νεανική πολυποδίαση

Σύνδρομα μη πολυπδίασης

-Κληρονομικός μη πολυποδισιακός καρκίνος εντέρου (HNPCC-Hereditary Nonpolyposis Colorectal Cancer)

Άλλα

-Φλεγμονώδης νόσος εντέρου

-Προηγούμενος καρκίνος κόλου

-Προηγούμενοι πολύποδες (3% σε αδενωματώδεις πολύποδες)

-Ηλικία μεγαλύτερη των 50 ετών

Ειδικές γενετικές μεταλλάξεις υπεύθυνες για τον ορθοκολικό καρκίνο

Το 80% όλων των καρκίνων παχέος εντέρου εξαρτώνται από τη συσσώρευση ειδικών γενετικών μεταλλάξεων.

-5q Loss-Apc Beta-Catenin: Αδένωμα σε μερικές δεκαετίες →8q Loss K-ras: Προχωρημένο αδένωμα σε 2-5 χρόνια →17p Loss-BAT-26-p53: Πρώιμος καρκίνος σε 2-5 έτη →8p Loss: Προχωρημένος καρκίνος παχέος

Οικογενή σύνδρομα σε καρκίνο εντέρου

Εκείνοι με οικογενειακό ιστορικό σε δύο ή περισσότερους συγγενείς πρώτου βαθμού (όπως ένα γονέα ή αδελφό) έχουν δύο έως τρεις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο της νόσου και αυτή η ομάδα αντιπροσωπεύει περίπου το 20% όλων των περιπτώσεων.

Ένας αριθμός γενετικών συνδρόμων συνδέονται με υψηλότερα ποσοστά καρκίνου του παχέος εντέρου.

Η πιο κοινή από αυτές είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου κληρονομικός μη-πολυποειδής (HNPCC ή Lynch σύνδρομο- Lynch I & Lynch II), σε περίπου 3% των ατόμων με καρκίνο του παχέος εντέρου.

Το σύνδρομο HNPCC είναι μια κληρονομική αυτοσωματική επικρατής νόσος. Ο καρκίνος του κόλου εμφανίζεται σε ασθενείς που κληρονόμησαν μία μετάλλαξη αυτού του γονιδίου και συμβαίνει σε μικρή ηλικία. Επιπλέον οι ασθενείς με το σύνδρομο Lynch II αναπτύσσουν και άλλους καρκίνους, όπως ωοθηκών, παγκρέατος, μαστού, χοληφόρων ενδομητρίου, γαστρικό, ουρογεννητικό και λεπτού εντέρου.

Κριτήρια για τον προσδιορισμό προδιάθεσης HNPCC

-Κριτήρια Amsterdam (όλα τα κριτήρια απαιτούνται)

3 ή περισσότερα μέλη της οικογένειας με ορθοκολικό καρκίνο και τουλάχιστον τα 2 είναι πρώτου βαθμού (γονείς, παιδί, δίδυμοι)
Τα μέλη της οικογένειας για 2 διαδοχικές γενιές προσβάλλονται
Η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση εξαιρείται

-Κριτήρια Bethesda (κάθε κριτήριο από μόνο του αποτελεί απόδειξη)

Ανάπτυξη δύο σχετιζόμενων με το σύνδρομο HNPCC εξωεντερικών καρκίνων σε έναν ασθενή (ενδομητρίου, λεπτού εντέρου, ωοθηκών, στομάχου)
Καρκίνος σε μια οικογένεια σύμφωνα με τα κριτήρια του Άμστερνταμ
Ανάπτυξη ορθοκολικού καρκίνου σε έναν ασθενή που έχει πρώτου βαθμού συγγενή με καρκίνο παχέος εντέρου και/ή σχετιζόμενων με το σύνδρομο HNPCC εξωεντερικούς καρκίνους
Ορθοκολικό καρκίνο στο δεξί μέρος αδιαφοροποίητο διεγνωσμένο πριν την ηλικία των 45 ετών
Ορθοκολικό καρκίνο με καρκινικά κύτταρα τύπου σφραγιστήρα δακτυλίου πριν την ηλικία των 45 ετών.

Άλλα σύνδρομα που συνδέονται στενά με τον καρκίνο του παχέος εντέρου περιλαμβάνουν το σύνδρομο Gardner, και η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (FAP). Για τα άτομα με αυτά τα σύνδρομα, ο καρκίνος εμφανίζεται σχεδόν πάντα και αποτελεί μέχρι και 1% των περιπτώσεων καρκίνου. Ορθοκολεκτομή συνιστάται για τα άτομα με FAP ως προληπτικό μέτρο, λόγω του υψηλού κινδύνου κακοήθειας. Η κολεκτομή, δηλαδή η αφαίρεση του κόλου μόνο, δεν αρκεί ως προληπτικό μέτρο, λόγω του υψηλού κινδύνου του καρκίνου του ορθού, εάν το ορθό παραμείνει.

Στην αδενωματώδη πολυποδίαση υπάρχει μια κληρονομική μετάλλαξη στο γονίδιο FAP που κωδικοποιεί τον έλεγχο μιας πρωτεϊνης που είναι υπεύθυνη για την απόπτωση των κυττάρων. Οι ασθενείς με αυτή τη μετάλλαξη έχουν εκατοντάδες πολύποδες στο κόλον και αυτό προδιαθέτει σε κακοήθεις όγκους σε μικρή ηλικία. Αν και το σύνδρομο αυτό είναι σπάνιο αποτελεί το γενετικό μοντέλο που είναι υπεύθυνο για το 80% των σποραδικών καρκίνων.

Απαιτείται προσυμπτωματικός έλεγχος σε οικογενειακό ιστορικό και σε εκείνους με αυξημένο κίνδυνο πολύ πιο συχνά από ότι στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Σύνδρομα πολυποδίασης και καρκίνου του εντέρου

Οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση: Περισσότεροι από 100 διάσπαρτοι πολύποδες, αδένωμα λεπτού εντέρου και αδενοκαρκίνωμα, αδένωμα και καρκίνος στομάχου, πολύποδες θόλου στομάχου, αδενώματα επινεφριδίων και καρκίνοι, καρκίνος θυρεοειδούς και δεσμοειδείς όγκοι.

Σύνδρομο Gardner’s: Περισσότεροι από 100 διάσπαρτοι πολύποδες, επιδερμοειδείς κύστεις, δεσμοειδείς όγκοι, οστεώματα και ινώματα.

Σύνδρομο Turcot’s: Περισσότεροι από 100 διάσπαρτοι πολύποδες, εγκεφαλικοί όγκοι.

Σύνδρομο επίπεδων αδενωμάτων: 1-100 αδενώματα του δεξιού εντέρου και πολύποδες θόλου και περιχολαγγειακό καρκίνωμα.

Διακριτά αδενώματα: 1-10 αδενώματα.

Σύνδρομο HNPCC: 1-10 αδενώματα, καρκίνος ενδομητρίου, στομάχου, χοληφόρων και λεπτού εντέρου, καρκίνος εκ μεταβατικού επιθηλίου ουρητήρων και νεφρικής πυέλου.

Σύνδρομο Puetz Jeghers: 1-100 διάσπαρτα αδενώματα, όγκοι ωοθηκών και όρχεων.

Οι περισσότεροι θάνατοι που οφείλονται σε καρκίνο του παχέος εντέρου οφείλονται με μεταστατική νόσο. Ένα γονίδιο που εμφανίζεται να συνεισφέρει στο δυναμικό για μεταστατική νόσο είναι το γονίδιο που συνδέεται με μετάσταση σε καρκίνο του παχέος εντέρου 1 (MACC1). Είναι ένας μεταγραφικός παράγοντας που επηρεάζει την έκφραση του αυξητικού παράγοντα των ηπατοκυττάρων. Αυτό το γονίδιο σχετίζεται με τον πολλαπλασιασμό, την εισβολή και την διηθητικότητα σε κύτταρα καρκίνου κόλου σε κυτταρική καλλιέργεια, και την ανάπτυξη του όγκου και της μετάστασης. Ο MACC1 μπορεί να είναι ένας πιθανός στόχος για την θεραπεία του καρκίνου.

Οι επιγενετικοί παράγοντες, όπως η ανώμαλη μεθυλίωση του DNA του όγκου των υποκινητών του καταστολέα παίζουν ένα ρόλο στην ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου.

Παθογένεια του καρκίνου του παχέος εντέρου

Ο ορθοκολικός καρκίνος είναι μια ασθένεια που προέρχεται από τα επιθηλιακά κύτταρα που επικαλύπτουν το κόλον ή το ορθό του γαστρεντερικού σωλήνα, συχνότερα ως αποτέλεσμα μεταλλάξεων στο μονοπάτι σηματοδότησης Wnt που αυξάνουν τη δραστικότητα σηματοδότησης. Οι μεταλλάξεις μπορεί να είναι κληρονομικές ή επίκτητες, και πιθανότατα συμβαίνουν στην εντερική κρύπτη των βλαστικών κυττάρων.

Το πιο συχνά μεταλλαγμένο γονίδιο σε κάθε καρκίνο του παχέος εντέρου είναι το γονίδιο APC, το οποίο παράγει την πρωτεΐνη APC. Η πρωτεΐνη APC αποτρέπει τη συσσώρευση της πρωτεΐνης β-κατενίνης. Χωρίς το APC, η β-κατενίνη συσσωρεύεται σε υψηλά επίπεδα και μετατοπίζεται (μετακινείται) μέσα στον πυρήνα, δεσμεύει το DNA, και ενεργοποιεί την μεταγραφή των πρωτογκογονιδίων. Αυτά τα γονίδια είναι συνήθως σημαντικά για την ανανέωση και διαφοροποίηση αρχέγονων κυττάρων, αλλά όταν ανάρμοστα εκφράζονται σε υψηλά επίπεδα, μπορεί να προκαλέσουν καρκίνο. Ενώ το APC μεταλλάσσεται στους περισσότερους καρκίνους του παχέος εντέρου, ορισμένες μορφές καρκίνου έχουν αυξημένη β-κατενίνη, λόγω μεταλλάξεων στο γονίδιο β-κατενίνης (CTNNB1) ή έχουν μεταλλάξεις σε άλλα γονίδια με λειτουργία παρόμοια με το APC, όπως τα AXIN1, AXIN2, TCF7L2 ή NKD1.

Πέρα από τις ατέλειες στο σηματοδοτικό μονοπάτι Wnt, άλλες μεταλλάξεις πρέπει να γίνουν για να γίνουν τα κύτταρα καρκινικά. Η πρωτεΐνη p53, παράγεται από το γονίδιο ΤΡ53, και φυσιολογικά παρακολουθεί την κυτταρική διαίρεση και σκοτώνει τα κύτταρα εάν έχουν ελαττώματα στο μονοπάτι Wnt. Τελικά, μία κυτταρική γραμμή αποκτά μετάλλαξη στο γονίδιο ΤΡ53 και μετασχηματίζει τον ιστό από έναν καλοήθη επιθηλιακό όγκο σε διηθητικό καρκίνο των επιθηλιακών κυττάρων. Μερικές φορές το γονίδιο που κωδικοποιεί το ρ53 δεν είναι μεταλλαγμένο, αλλά μια άλλη πρωτεΐνη που ονομάζεται προστατευτική ΒΑΧ πρωτεϊνη μεταλλάσσεται αντ ‘αυτού.

Άλλες πρωτεΐνες που είναι υπεύθυνες για τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο που συνήθως απενεργοποιούνται σε ορθοκολικούς καρκίνους είναι οι ΤΟΡ-β και DCC (διαγράφονται στον καρκίνο του παχέος εντέρου). Το ΤΟΡ-β έχει μία μετάλλαξη απενεργοποίησης σε τουλάχιστον ένα δεύτερο των ορθοκολικών καρκίνων. Μερικές φορές το ΤΟΡ-β δεν απενεργοποιείται, αλλά μια μεταγενέστερη πρωτεΐνη που ονομάζεται SMAD απενεργοποιείται. Το DCC έχει συνήθως ένα διαγραμμένο τμήμα ενός χρωμοσώματος σε καρκίνο του παχέος εντέρου.

Μερικά γονίδια είναι ογκογονίδια: αυτά υπερεκφράζονται σε καρκίνο του παχέος εντέρου. Για παράδειγμα, τα γονίδια που κωδικοποιούν τις πρωτεΐνες KRAS, RAF, και ΡΙ3Κ, τα οποία κανονικά διεγείρουν το κύτταρο να διαιρεθεί σε απόκριση σε αυξητικούς παράγοντες, μπορούν να αποκτήσουν μεταλλάξεις που οδηγούν σε υπερβολική ενεργοποίηση του πολλαπλασιασμού των κυττάρων. Η χρονολογική σειρά των μεταλλάξεων είναι μερικές φορές σημαντική. Εάν μια προηγούμενη μετάλλαξη APC συμβεί, μια πρωτεύουσα μετάλλαξη KRAS συχνά εξελίσσεται σε καρκίνο παρά μια αυτοπεριοριζόμενη υπερπλαστική ή οριακή βλάβη. Το ΡΤΕΝ, ένα ογκοκατασταλτικό γονίδιο, που φυσιολογικά αναστέλλει το ΡΙ3Κ, αλλά μερικές φορές μπορεί να μεταλλαχθεί και να απενεργοποιηθεί.

Η ανάλυση του γονιδιώματος αποκάλυψε ότι τα ορθοκολικά καρκινώματα μπορούν να ταξινομηθούν σε υπερμεταλλαχθέντα και μη υπερμεταλλαχθεντα. Εκτός από τις ογκογόνους μεταλλάξεις και τις μεταλλάξεις αδρανοποίησης που περιγράφονται για τα γονίδια παραπάνω, μη-υπερμεταλλαχθέντα δείγματα περιέχουν επίσης μεταλλαγμένα CTNNB1, FAM123B , SOX9, ΑΤΜ, και ARID1A. Μέσα από μια ξεχωριστή σειρά γενετικών συμβάντων, οι υπερμεταλλαχθέντες όγκοι εμφανίζουν μεταλλαγμένες μορφές ACVR2A, TGFBR2, MSH3, MSH6, SLC9A9, TCF7L2, και BRAF. Το κοινό θέμα μεταξύ αυτών των γονιδίων είναι η συμμετοχή τους στις WNT και ΤΟΡ-β οδούς σηματοδότησης, η οποία οδηγεί σε αυξημένη δραστηριότητα των MYC, που παίζουν ένα κεντρικό ρόλο στον ορθοκολικό καρκίνο.

Πεδίο καρκινογένεσης σε καρκίνο εντέρου

Ο όρος “πεδίο καρκινογένεσης» περιγράφει μια περιοχή ή ένα “πεδίο” του επιθηλίου που έχει υποβληθεί σε αλλαγές, έτσι ώστε να προδιαθέτει σε ανάπτυξη καρκίνου.

Οι επιγενετικές μεταβολές είναι πολύ πιο συχνές σε καρκίνο του παχέος εντέρου από ότι οι γενετικές. Οι επιγενετικές μεταβολές στον καρκίνο του παχέος εντέρου είναι συχνές και επηρεάζουν εκατοντάδες γονίδια. Για παράδειγμα, υπάρχουν τύποι του RNA που ονομάζονται microRNAs που έχουν μήκος περίπου 22 νουκλεοτίδια. Αυτά τα microRNAs (ή miRNAs) δεν κωδικοποιούν πρωτεΐνες, αλλά μπορούν να στοχεύσουν την κωδικοποίηση γονιδίων πρωτεϊνών και να μειώσουν την έκφρασή τους. Η έκφραση αυτών των miRNAs μπορεί να μεταβληθεί επιγενετικώς. Ως ένα παράδειγμα, η επιγενετική μεταβολή με CpG μεθυλίωση της αλληλουχίας DNA που κωδικοποιεί το miR-137 μειώνει την έκφρασή του. Αυτό είναι ένα συχνό συμβάν σε ορθοκολική καρκινογένεση, που συμβαίνει σε 81% των καρκίνων του παχέος εντέρου και σε 14% του φυσιολογικού βλεννογόνου πλησίον των καρκίνων. Οι αλλαγμένοι γειτονικοί ιστοί που σχετίζονται με αυτούς τους καρκίνους ονομάζονται ελαττωματικά πεδία καρκινογένεσης. Η αποσιώπηση του miR-137 μπορεί να επηρεάζει την έκφραση περίπου 500 γονιδίων. Οι αλλαγές στο επίπεδο έκφρασης miR-137 οδηγεί σε αλλαγή της έκφρασης του mRNA των γονιδίων στόχων κατά 2 έως 20 φορές και με αντίστοιχες, αν και συχνά μικρότερες, αλλαγές στην έκφραση των πρωτεϊνικών προϊόντων των γονιδίων. Άλλα microRNAs, με πιθανό συγκρίσιμο αριθμό γονιδίων στόχων, ακόμη συχνότερα επιγενετικώς μεταβάλλουν και δημιουργούν ελαττώματα πεδίου και καρκίνο του παχέος εντέρου (miR-124a, miR-34b / c και miR-342) CpG μεθυλίωση των αλληλουχιών DNA που κωδικοποιεί πρωτογενείς όγκους σε ποσοστά 99%, 93% και 86%, αντίστοιχα, και στο γειτονικό φυσιολογικό βλεννογόνο σε ποσοστά 59%, 26% και 56%, αντίστοιχα.

Εκτός από την επιγενετική μεταβολή της έκφρασης των miRNAs, άλλα κοινά είδη των επιγενετικών αλλαγών σε καρκίνους που αλλάζουν τα επίπεδα γονιδιακής έκφρασης περιλαμβάνει την άμεση υπερμεθυλίωση ή υπομεθυλίωση των CpG περιοχών των γονιδίων και των αλλαγών που κωδικοποιούν πρωτεΐνες σε ιστόνες και στη χρωμοσωμική αρχιτεκτονική που επηρεάζουν τη γονιδιακή έκφραση. Ως παράδειγμα, η 147 υπερμεθυλίωση και 27 υπομεθυλίωση πρωτεΐνης που κωδικοποιούν γονίδια συχνά σχετίζονται με τον ορθοκολικό καρκίνο. Από τα υπερμεθυλιωμένα γονίδια, 10 είναι υπερμεθυλιωμένα σε 100% των καρκίνων του παχέος εντέρου, και πολλά άλλα υπερμεθυλιωμένα σε περισσότερους από 50% των καρκίνων του παχέος εντέρου. Επιπλέον, η 11 υπερμεθυλίωση και η 96 υπομεθυλίωση των miRNAs σχετίζονται με ορθοκολικό καρκίνο. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η πρώιμες επιγενετικές μειώσεις της έκφρασης του ενζύμου επιδιόρθωσης του DNA ενδέχεται να οδηγήσει στην γενωμική και γενετική χαρακτηριστική αστάθεια που παρατηρείται σε καρκίνο του εντέρου.

Στους σποραδικούς καρκίνους γενικά, μια ανεπάρκεια στην επιδιόρθωση του DNA οφείλεται σε μετάλλαξη σε ένα γονίδιο που είναι υπεύθυνο για την επιδιόρθωση του DNA, αλλά πολύ πιο συχνά οφείλεται σε επιγενετικές μεταβολές που μειώνουν ή σταματούν την έκφραση των γονιδίων επιδιόρθωσης του DNA.

Σημεία και συμπτώματα καρκίνου εντέρου

Τα σημεία και τα συμπτώματα του καρκίνου του παχέος εντέρου εξαρτώνται από τη θέση του όγκου στο έντερο, και αν έχει εξαπλωθεί αλλού στο σώμα (μετάσταση).

Τα κλασικά προειδοποιητικά σημεία είναι:

Επιδείνωση δυσκοιλιότητας, αίμα στα κόπρανα, μείωση στο διαμέτρημα των κοπράνων (πάχους), απώλεια της όρεξης, απώλεια βάρους, ναυτία ή εμετό σε κάποιον άνω των 50 ετών. Ενώ η αιμορραγία από το ορθό ή η αναιμία είναι χαρακτηριστικά υψηλού κινδύνου σε άτομα ηλικίας άνω των 50, και άλλα κοινά συμπτώματα περιγράφονται, όπως η απώλεια βάρους και η αλλαγή στις συνήθειες του εντέρου και σχετίζονται με την αιμορραγία.

Διάγνωση καρκίνου εντέρου

Ο καρκίνος του εντέρου μπορεί να διαγνωστεί με τη λήψη ενός δείγματος του παχέος εντέρου κατά τη διάρκεια μιας σιγμοειδοσκόπησης ή κολονοσκόπησης. Στη συνέχεια γίνεται ιατρική απεικόνιση για να καθορισθεί εάν η ασθένεια έχει εξαπλωθεί. ΡΕΤ και MRI μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ορισμένες περιπτώσεις. Η σταδιοποίηση του καρκίνου του παχέος εντέρου γίνεται με βάση το σύστημα ΤΝΜ και καθορίζεται από το πόσο ο αρχικος όγκος έχει εξαπλωθεί, εάν και που οι λεμφαδένες εμπλέκονται, και την έκταση της μεταστατικής νόσου.

Ο πιο συχνός τύπος του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι το αδενοκαρκίνωμα που αντιπροσωπεύει το 98% των περιπτώσεων. Άλλοι, σπανιότεροι τύποι περιλαμβάνουν το λέμφωμα και το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα.

Μακροσκοπικά οι καρκίνοι στη δεξιά πλευρά του παχέος εντέρου (ανιόν κόλον και τυφλό) τείνουν να είναι εξωφυτικοί, δηλαδή, ο όγκος αναπτύσσεται προς τα έξω από μία θέση στο τοίχωμα του εντέρου. Αυτό προκαλεί πολύ σπάνια απόφραξη των κοπράνων, και παρουσιάζει με συμπτώματα, όπως αναιμία. Οι όγκοι της αριστερής πλευράς τείνουν να είναι περιφερειακοί, και μπορεί να φράξουν τον αυλό του εντέρου, σαν ένα δαχτυλίδι πετσέτας, και έχουν ως αποτέλεσμα κόπρανα λεπτότερου διαμετρήματος.

Μικροσκοπικά το αδενοκαρκίνωμα είναι ένας κακοήθης επιθηλιακός όγκος, που προέρχονται από τα επιφανειακά αδενικά επιθηλιακά κύτταρα που επικαλύπτουν το παχύ έντερο και το ορθό. Εισβάλλει στο τοίχωμα, διεισδύοντας στο μυϊκό στρώμα των βλεννογόνων, και στον υποβλεννογόνιο. Τα καρκινικά κύτταρα είναι ακανόνιστες σωληνοειδείς δομές, με πολλαπλούς αυλούς και με διαδοχικές επιστρώσεις και μειωμένη στρώμα. Μερικές φορές, τα καρκινικά κύτταρα εκκρίνουν βλέννα, η οποία εισβάλλει στο διάμεσο ιστό και προκαλουν μεγάλες δεξαμενές βλέννας / κολλοειδή (οπτικά «κενά» σημεία). Αυτό συμβαίνει σε βλεννώδες (κολλοειδές) αδενοκαρκίνωμα, στην οποία τα κύτταρα είναι ελάχιστα διαφοροποιημένα. Εάν η βλέννα παραμένει μέσα στο καρκινικό κύτταρο, ωθεί τον πυρήνα στην περιφέρεια. Αυτό συμβαίνει σε κύτταρα δίκην σφραγιστήρα δακτυλίου. Ανάλογα με την αδενικό αρχιτεκτονική, την κυτταρική πλειομορφία, και την έκκριση βλέννας, το αδενοκαρκίνωμα μπορεί να εμφανισθεί με τρεις βαθμούς διαφοροποίησης:. Καλά, μέτρια, και ελάχιστα διαφοροποιημένο.

Κατά την ανοσοϊστοχημεία τα περισσότερα αδενώματα (50%) και τα καρκινώματα (80-90%) του παχέος εντέρου εκφράζουν την κυκλοοξυγενάση-2 (COX-2). Το ένζυμο αυτό γενικά δεν βρίσκεται σε υγιή ιστό του παχέος εντέρου, αλλά πιστεύεται ότι τροφοδοτεί την ανώμαλη κυτταρική ανάπτυξη.

Το PET / CT θεωρείται χρήσιμο για την σταδιοποίηση του καρκίνου του παχέος εντέρου. Καλύτερα να μη γίνεται…

Προσυμπτωματικός έλεγχος σε καρκίνο παχέος εντέρου

Ο προσυμπτωματικός έλεγχος είναι αποτελεσματικός για την πρόληψη και τη μείωση των θανάτων από καρκίνο του παχέος εντέρου και γίνεται στην ηλικία των 50 έως 75 ετων. Κατά τη διάρκεια της κολονοσκόπησης, μικροί πολύποδες μπορούν να αφαιρεθούν αν βρεθούν. Αν βρεθεί ένας μεγάλος πολύποδας ή όγκος, μια βιοψία μπορεί να γίνει. Η ασπιρίνη και άλλα μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μειώνουν τον κίνδυνο για καρκίνο παχέος εντέρου.

Τα τεστ για τον προσυμπτωματικό έλεγχο του παχέος εντέρου είναι η δακτυλική εξέταση, ο έλεγχος κοπράνων γα αίμα (Mayer), η σιγμοειδοσκόπηση, η κολονοσκόπηση και ο βαριούχος υποκλυσμΌς. Όλα τα παραπάνω τεστ με εξαίρεση τη δακτυλική εξέταση έχουν επίδραση στη θνησιμότητα του καρκίνου του εντέρου. Μόνο, όμως 30% των ασθενών υποβάλλονται σε προσυμπτωματικό έλεγχο.

Όλοι προτείνουν να γίνεται κολονοσκόπηση, γιατί με τη σιγμοειδοσκόπηση μπορεί να χαθεί το 8% των απομακρυσμένων καρκίνων σε συνδυασμό με Mayer κοπράνων κάθε 10 χρόνια σε ασθενείς με μέτριο κίνδυνο.

Ο προσυμπτωματικός έλεγχος πρέπει να είναι συχνότερος σε ασθενείς υψηλού κινδύνου, όπως ασθενείς με κληρονομικά σύνδρομα, φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου και προηγούμενους αδενωματώδεις πολύποδες. Οι ασθενείς με σύνδρομο HNPCC θα πρέπει να κάνουν προσυμπτωματικό έλεγχο κάθε χρόνο γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος προκαρκινωματώδους νόσου.

Εάν καρκίνος ή σοβαρή δυσπλασία βρεθεί σε ασθενή με φλεγμονώδη νόσο συνιστάται υφολική ή σχεδόν ολική κολεκτομή γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για σύγχρονα ή μετάχρονα καρκινώματα σε αυτούς τους ασθενείς.

Η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι λιγότερο εκτεταμένη σε ασθενείς με σποραδικούς καρκίνους.

Για ασθενείς με Lynch II σύνδρομο πιο εκτεταμένη χειρουργική επέμβαση συνιστάται, κυρίως για γυναίκες που δεν έχουν τεκνοποιήσει και μπορεί να γίνουν υστερεκτομή και ωοθηκεκτομή, επίσης.

Σταδιοποίηση του καρκίνου του εντέρου

Τα Τ στάδια του καρκίνου του εντέρου

Κατά Dukes στάδιο Α: ο καρκίνος είναι μόνο στην εσωτερική επένδυση του εντέρου.

Κατά Dukes στάδιο Β: ο καρκίνος έχει διηθήσει το μυ.

Κατά Dukes στάδιο C: ο καρκίνος έχει διηθήσει τους γειτονικούς λεμφαδένες.

Κατά Dukes στάδιο D: ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση.

TNM σταδιοποίηση

Το στάδιο περιγράφει την έκταση του καρκίνου στο σώμα.

Για τον ορθοκολικό καρκίνο, το στάδιο βασίζεται στο πόσο μακριά ο καρκίνος έχει εξελιχθεί στο τοίχωμα του εντέρου, αν έχει φτάσει σε παρακείμενες δομές, και εάν έχει εξαπλωθεί στους λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένα όργανα.

Το στάδιο ενός καρκίνου είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στον καθορισμό της πρόγνωσης και για την επιλογή της θεραπείας.

Για την σταδιοποίηση απαιτούνται φυσική εξέταση, βιοψίες, και απεικονιστικές εξετάσεις (CT ή MRI σάρωση, Χ-ακτίνες, ΡΕΤ, κλπ).

Εάν το στάδιο βασίζεται στα αποτελέσματα της φυσικής εξέτασης, στη βιοψία, και οποιαδήποτε απεικονιστική εξέταση αυτό καλείται κλινικό στάδιο. Εάν έγινε χειρουργική επέμβαση, τα αποτελέσματα μπορούν να συνδυαστούν με τα αποτελέσματα από το κλινικό στάδιο για τον προσδιορισμό του παθολογικού σταδίου. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης ο γιατρός μπορεί να ανακαλύψει περισσότερα ευρήματα από το κλινικό στάδιο. Οι περισσότεροι ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου κάνουν χειρουργική επέμβαση, έτσι ώστε το παθολογικό στάδιο χρησιμοποιείται για να περιγράψει την έκταση αυτού του καρκίνου. Το παθολογικό στάδιο είναι πιθανό να είναι πιο ακριβές από την κλινική σταδιοποίηση για την εκτίμηση της έκτασης της νόσου.

AJCC (TNM) σύστημα σταδιοποίησης

T περιγράφει πόσο πολύ ο κύριος όγκος έχει μεγαλώσει μέσα στο τοίχωμα του εντέρου και αν έχει εξελιχθεί σε κοντινές περιοχές.
Ν περιγράφει την έκταση της εξάπλωσης σε κοντινούς (περιφερειακούς) λεμφαδένες. Οι λεμφαδένες είναι μικρές σε σχήμα φασολιού συλλογές κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος που είναι σημαντικές στην καταπολέμηση των λοιμώξεων.
M υποδεικνύει εάν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί (μετάσταση) σε άλλα όργανα του σώματος. (Ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να εξαπλωθεί σχεδόν οπουδήποτε στο σώμα, αλλά οι πιο συχνές θέσεις εξάπλωσης είναι το ήπαρ και οι πνεύμονες).

Κατηγορίες T για τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Οι T κατηγορίες του ορθοκολικού καρκίνου περιγράφουν την έκταση της εξάπλωσης μέσα από τα στρώματα που σχηματίζουν το τοίχωμα του παχέος εντέρου και του ορθού.

Αυτά τα στρώματα, από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, είναι:

Η εσωτερική επένδυση (βλεννογόνος)
Ένα λεπτό στρώμα μυών (μυϊκός βλεννογόνος)
Ο ινώδης ιστός κάτω από αυτό το μυϊκό στρώμα (υποβλεννογόνος)
Ένα παχύ στρώμα μυών-propria muscularis
Λεπτά ακραία στρώματα του συνδετικού ιστού (υπορογόνιος και ορογόνος), που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του παχέος εντέρου, αλλά όχι το ορθό.

Tx: Δεν υπάρχει περιγραφή της έκτασης του όγκου.

Tis: Ο καρκίνος είναι σε αρχικό στάδιο (in situ). Αφορά μόνο το βλεννογόνο. Δεν έχει επεκταθεί πέρα από το μυϊκό βλεννογόνο (λεπτό εσωτερικό στρώμα των μυών).

T1: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του βλεννογόνου στο μυϊκό και εκτείνεται μέσα στο υποβλεννογόνο.

Τ2: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του υποβλεννογόνου και εκτείνεται μέσα στην propria muscularis (παχύ εξωτερικό στρώμα των μυών).

Τ3: Ο καρκίνος έχει επεκταθεί μέσω της propria μυϊκό και στα εξωτερικά στρώματα του παχέος εντέρου ή του ορθού, αλλά όχι μέσα από αυτά. Δεν έχει φτάσει σε κοντινά όργανα ή ιστούς.

T4a: Ο καρκίνος έχει αυξηθεί μέσω του ορογόνου (επίσης γνωστό ως σπλαχνικό περιτόναιο), την εξώτατη επένδυση των εντέρων.

T4b: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού και συνδέεται ή εισβάλλει σε κοντινούς ιστούς ή όργανα.

Ν κατηγορίες για τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Οι Ν κατηγορίες αναφέρουν εάν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί στους γειτονικούς λεμφαδένες και, αν ναι, σε πόσους λεμφαδένες. Οι περισσότεροι γιατροί συστήνουν ότι τουλάχιστον 12 λεμφαδένες αφαιρούνται κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης γοια βιοψία.

NX: Δεν υπάρχει περιγραφή της συμμετοχής των λεμφαδένων.

N0: Δεν υπάρχει καρκίνος σε γειτονικούς λεμφαδένες.

Ν1: Τα καρκινικά κύτταρα βρέθηκαν μέσα ή κοντά σε 1 – 3 κοντινούς λεμφαδένες

N1a: Τα καρκινικά κύτταρα βρέθηκαν σε 1 κοντινό λεμφαδένα.

Ν1b: Τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται σε 2 έως 3 κοντινούς λεμφαδένες.

N1c: Μικρές καταθέσεις καρκινικών κυττάρων βρίσκονται σε περιοχές του λίπους κοντά στους λεμφαδένες, αλλά όχι στους ίδιους τους λεμφαδένες.

N2: Τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται σε 4 ή περισσότερους κοντινούς λεμφαδένες.

Ν2a: Τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται σε 4 έως 6 κοντινούς λεμφαδένες.

Ν2b: Τα καρκινικά κύτταρα βρίσκονται σε 7 ή περισσότερους κοντινούς λεμφαδένες.

Μ κατηγορίες για τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Οι M κατηγορίες αναφέρουν κατά πόσον ή όχι ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί (μετάσταση) σε απομακρυσμένα όργανα, όπως το ήπαρ, οι πνεύμονες, ή οι μακρινοί λεμφαδένες.

M0: Καμία μακρινή εξάπλωση δεν παρατηρείται.

M1a: Ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε 1 μακρινό όργανο ή στο σύνολο των μακρινών λεμφαδένων.

M1B: Ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε περισσότερα από 1 μακρινά όργανα ή το σύνολο των μακρινών λεμφαδένων, ή έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία του περιτοναίου (η επένδυση της κοιλιακής κοιλότητας).

Στάδια καρκίνου του εντέρου

Στάδιο 0

Τis, N0, M0: Ο καρκίνος είναι σε αρχικό στάδιο. Δεν έχει αναπτυχθεί πέρα από το εσωτερικό στρώμα (βλεννογόνος) του παχέος εντέρου ή του ορθού. Αυτό το στάδιο είναι επίσης γνωστό ως καρκίνωμα in situ ή ενδοβλεννογόνιο καρκίνωμα.

Στάδιο Ι

T1-T2, N0, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του βλεννογόνου εντός του μυϊκού υποβλεννογόνιου (Τ1) ή μπορεί επίσης να έχει αναπτυχθεί εντός του propria muscularis (Τ2). Δεν έχει εξαπλωθεί στους γειτονικούς λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένες περιοχές.

Στάδιο ΙΙΑ

T3, N0, M0: Ο καρκίνος έχει εξελιχθεί σε εξόχως απόκεντρα στρώματα του παχέος εντέρου ή του ορθού, αλλά δεν έχει περάσει μέσα από αυτά (Τ3). Δεν έχει φτάσει σε κοντινά όργανα. Δεν έχει ακόμη εξαπλωθεί στους γειτονικούς λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένες περιοχές.

Στάδιο ΙΙΒ

T4a, N0, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού, αλλά δεν έχει αναπτυχθεί σε άλλους κοντινούς ιστούς ή όργανα (T4a). Δεν έχει ακόμη εξαπλωθεί στους γειτονικούς λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένες περιοχές.

Στάδιο IIC

T4b, N0, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού και συνδέεται ή έχει εξελιχθεί σε άλλους κοντινους ιστούς ή όργανα (T4b). Δεν έχει ακόμη εξαπλωθεί στους γειτονικούς λεμφαδένες ή σε απομακρυσμένες περιοχές.

Στάδιο ΙΙΙΑ

Ένα από τα παρακάτω ισχύει:

T1-T2, Ν1, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του βλεννογόνου στον υποβλεννογόνιο (Τ1) και μπορεί επίσης να έχουν αναπτυχθεί εντός του propria muscularis (Τ2). Έχει εξαπλωθεί σε 1-3 κοντινούς λεμφαδένες (N1a / Ν1Β) ή σε περιοχές του λίπους κοντά στους λεμφαδένες, αλλά όχι στους ίδιους τους λεμφαδένες (N1c). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

Τ1, Ν2Α, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του βλεννογόνου στον υποβλεννογόνιο (Τ1). Έχει εξαπλωθεί σε 4-6 κοντινούς λεμφαδένες (Ν2Α). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

Στάδιο ΙΙΙΒ

Ένα από τα παρακάτω ισχύει:

Τ3-T4a, N1, M0: Ο καρκίνος έχει εξελιχθεί σε εξόχως απόκεντρα στρώματα του παχέος εντέρου ή του ορθού (Τ3) ή μέσω του σπλαχνικού περιτοναίου (T4a), αλλά δεν έχει φτάσει σε κοντινά όργανα. Έχει εξαπλωθεί σε 1-3 κοντινούς λεμφαδένες (N1a / Ν1Β) ή σε περιοχές του λίπους κοντά στους λεμφαδένες, αλλά όχι στους ίδιους τους λεμφαδενες (N1c). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

T2-T3, Ν2Α, M0: Ο καρκίνος έχει εξελιχθεί στον propria muscularis (Τ2) ή στα εξωτερικά στρώματα του παχέος εντέρου ή του ορθού (Τ3). Έχει εξαπλωθεί σε 4-6 κοντινούς λεμφαδένες (Ν2Α). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

T1-T2, Ν2Β, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του βλεννογόνου στον υποβλεννογόνιο (Τ1) ή μπορεί επίσης να έχουν αναπτυχθεί εντός του propria muscularis (Τ2). Έχει εξαπλωθεί σε 7 ή περισσότερους κοντινούς λεμφαδένες (Ν2Β). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

Στάδιο IIIC

Ένα από τα παρακάτω ισχύει:

T4a, Ν2Α, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού (συμπεριλαμβανομένου του σπλαχνικού περιτοναίου), αλλά δεν έχει φθάσει κοντινά όργανα (T4a). Έχει εξαπλωθεί σε 4-6 κοντινούς λεμφαδένες (Ν2Α). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

Τ3-T4a, Ν2Β, M0: Ο καρκίνος έχει εξελιχθεί σε εξόχως απόκεντρα στρώματα του παχέος εντέρου ή του ορθού (Τ3) ή μέσω του σπλαχνικού περιτοναίου (T4a), αλλά δεν έχει φτάσει σε κοντινά όργανα. Έχει εξαπλωθεί σε 7 ή περισσότερα κοντινά λεμφαδένες (Ν2Β). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

T4b, Ν1-Ν2, Μ0: Ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού και συνδέεται ή έχει εξελιχθεί σε άλλους κοντινούς ιστούς ή όργανα (T4b). Έχει εξαπλωθεί σε τουλάχιστον έναν κοντινό λεμφαδένα ή σε περιοχές του λίπους κοντά στους λεμφαδένες (Ν1 ή Ν2). Δεν έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία.

Στάδιο IVA

Κάθε Τ, κάθε Ν, M1a: Ο καρκίνος μπορεί να έχει ή μπορεί να μην έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού, και μπορεί ή δεν μπορεί να έχει εξαπλωθεί σε κοντινούς λεμφαδένες. Έχει εξαπλωθεί σε 1 μακρινό όργανο (όπως το ήπαρ ή τους πνεύμονες) ή το σύνολο των λεμφαδένων (M1a).

Στάδιο IVB

Κάθε Τ, κάθε Ν, M1B: Ο καρκίνος μπορεί να έχει ή μπορεί να μην έχει αναπτυχθεί μέσω του τοιχώματος του παχέος εντέρου ή του ορθού, και μπορεί ή δεν μπορεί να έχει εξαπλωθεί σε κοντινούς λεμφαδένες. Έχει εξαπλωθεί σε περισσότερες από 1 μακρινά όργανα (όπως το ήπαρ ή οι πνεύμονες) ή το σύνολο των λεμφαδένων, ή έχει εξαπλωθεί σε απομακρυσμένα σημεία του περιτοναίου (η στην επένδυση της κοιλιακής κοιλότητας) (M1B).

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει την πρόγνωση και την επιβίωση είναι ο βαθμός του καρκίνου σας. Ο βαθμός περιγράφει πόσο ο καρκίνος μοιάζει με το φυσιολογικό ιστό, κάτω από ένα μικροσκόπιο.

Η κλίμακα που χρησιμοποιείται για την ταξινόμηση των καρκίνων του παχέος εντέρου είναι από 1 έως 4. Βαθμός 1 (G1) σημαίνει ότι ο καρκίνος μοιάζει πολύ με τον φυσιολογικό ορθοκολικό ιστό. Βαθμός 4 (G4) σημαίνει ότι ο καρκίνος φαίνεται πολύ ανώμαλος. Οι κατηγορίες 2 και 3 (G2 και το G3) εμπίπτουν κάπου στο ενδιάμεσο. Ο βαθμός συχνά απλοποιείται είτε ως είτε χαμηλής κακοήθειας (G1 ή G2) ή υψηλής κακοήθειας (G3 ή G4).

Οι καρκίνοι χαμηλής κακοήθειας τείνουν να αναπτυχθούν και να εξαπλωθούν με πιο αργούς ρυθμούς από ό, τι οι καρκίνοι υψηλής κακοήθειας. Τις περισσότερες φορές, η πρόγνωση είναι καλύτερη για καρκίνους χαμηλού grade από ό, τι oι υψηλού grade σε καρκίνους στο ίδιο στάδιο. Οι γιατροί μερικές φορές χρησιμοποιούν τη διάκριση αυτή για να αποφασισθεί κατά πόσον ο ασθενής θα πρέπει να πάρει πρόσθετα (επικουρική) θεραπεία με χημειοθεραπεία μετά τη χειρουργική επέμβαση.

Πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου

Οι περισσότεροι καρκίνοι του παχέος εντέρου θα πρέπει να προληφθούν, μέσω της αυξημένης επιτήρησης και τις αλλαγές στον τρόπο ζωής.

Ο τρόπος ζωής

Οι τρέχουσες διατροφικές συστάσεις για την πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου περιλαμβάνουν την αύξηση της κατανάλωσης δημητριακών ολικής αλέσεως, φρούτων και λαχανικών, φυτικών ινών, καθώς και τη μείωση της πρόσληψης κόκκινου κρέατος. Η σωματική άσκηση συνδέεται με μια μέτρια μείωση του κινδύνου του καρκίνου κόλου, αλλά όχι του ορθού. Ο κίνδυνος δεν αναιρείται από την τακτική άσκηση, αν και μειώνεται.

Η φαρμακευτική αγωγή

Η ασπιρίνη και η σελεκοξίμπη φαίνεται να μειώνουν τον κίνδυνο του καρκίνου του παχέος εντέρου σε άτομα που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο.

Υπάρχουν μαρτυρίες για τα συμπληρώματα ασβεστίου, ότι μειώνουν τον κίνδυνο.

Η βιταμίνη D σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο για καρκίνο του παχέος εντέρου.

Θεραπεία καρκίνου του εντέρου

Θεραπείες που χρησιμοποιούνται για τον ορθοκολικό καρκίνο είναι κάποιος συνδυασμός χειρουργικής επέμβασης, ακτινοθεραπείας, χημειοθεραπείας, στοχευμένης θεραπείας.

Πολλοί προτιμούν την αυτοθεραπεία και λαμβάνουν εναλλακτικές θεραπείες.

Οι καρκίνοι που περιορίζονται εντός του τοιχώματος του παχέος εντέρου μπορεί να είναι ιάσιμοι με χειρουργική επέμβαση, ενώ ο καρκίνος που έχει εξαπλωθεί ευρέως δεν είναι συνήθως ιάσιμος, και η θεραπεία έχει ως επίκεντρο τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής και τον έλεγχο των συμπτωμάτων.

Η πενταετής επιβίωση είναι περίπου 65%. Αυτό, ωστόσο, εξαρτάται από το πόσο προχωρημένος είναι ο καρκίνος, αν ο καρκίνος μπορεί να αφαιρεθεί με χειρουργική επέμβαση, και τη γενική υγεία του ατόμου.

Η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου μπορεί να αποσκοπεί στην ίαση ή στην ανακούφιση, ανάλογα με την καταάσταση της υγείας και τις προτιμήσεις του ατόμου, καθώς και το στάδιο του όγκου.

Όταν ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι πρώιμος, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι θεραπευτική. Ωστόσο, όταν ανιχνεύεται σε μεταγενέστερα στάδια (στα οποία υπάρχουν μεταστάσεις), αυτό είναι λιγότερο πιθανό και η θεραπεία συχνά γίνεται για ανακούφιση από συμπτώματα που προκαλούνται από τον όγκο και για να έχει μια καλή ποιότητα ζωής ο ασθενής.

-Χειρουργική θεραπεία του καρκίνου του εντέρου

Εάν ο καρκίνος βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο, μπορεί να αφαιρεθεί κατά τη διάρκεια της κολονοσκόπησης. Για τους ανθρώπους με εντοπισμένο καρκίνο, η προτιμώμενη θεραπεία είναι η πλήρης χειρουργική αφαίρεση με επαρκή υγιή χειρουργικά όρια. Αυτό μπορεί να γίνει και λαπαροσκοπικά. Το άτομο μπορεί να έχει μόνιμη ή προσωρινή κολοστομία.

Αν υπάρχουν μόνο λίγες μεταστάσεις στο ήπαρ ή στους πνεύμονες μπορούν, επίσης, να αφαιρεθούν. Μερικές φορές χημειοθεραπεία χρησιμοποιείται πριν από τη χειρουργική επέμβαση για να συρρικνωθεί ο καρκίνος πριν επιχειρηθεί η αφαίρεσή του. Οι δύο πιο κοινές θέσεις υποτροπής του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι το ήπαρ και οι πνεύμονες.

–Χημειοθεραπεία του καρκίνου του εντέρου

Σε καρκίνο του κόλου και του ορθού, η χημειοθεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε συνδυασμό με τη χειρουργική επέμβαση, σε ορισμένες περιπτώσεις. Η απόφαση για την προσθήκη χημειοθεραπείας στη διαχείριση του παχέος εντέρου και του καρκίνου του ορθού εξαρτάται από το στάδιο της νόσου.

Σε καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου Ι, δεν προσφέρεται η χημειοθεραπεία και η χειρουργική επέμβαση είναι η οριστική θεραπεία. Ο ρόλος της χημειοθεραπείας στον καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου ΙΙ είναι συζητήσιμος, και συνήθως δεν προσφέρεται, εκτός εάν έχει εντοπιστεί παράγοντες κινδύνου, όπως ο Τ4 όγκος ή η ανεπαρκής δειγματοληψία λεμφαδένων. Είναι επίσης γνωστό ότι οι ασθενείς που φέρουν ανωμαλίες των γονιδίων επιδιόρθωσης αταίριαστων βάσεων δεν επωφελούνται από τη χημειοθεραπεία. Για το στάδιο III και τον καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου IV, η χημειοθεραπεία αποτελεί το κύριο μέρος της θεραπείας, αλλά χωρίς σημαντικά οφέλη στην επιβίωση.

Σε κάθε περίπτωση απαιτείται μοριακό προφίλ του όγκου.

Αν καρκίνος έχει εξαπλωθεί στους λεμφαδένες ή απομακρυσμένα όργανα, όπως στο στάδιο ΙΙΙ και στον καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου IV αντιστοίχως, προσθέτονται χημειοθεραπευτικοί παράγοντες φθοριοουρακίλη, καπεσιταβίνη ή οξαλιπλατίνη.

Εάν οι λεμφαδένες δεν περιέχουν καρκίνο, τα οφέλη της χημειοθεραπείας είναι αμφιλεγόμενα.

Εάν ο καρκίνος είναι ευρέως μεταστατικός ή ανεγχείρητος, η θεραπεία είναι παρηγορητική. Τυπικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας αριθμός διαφορετικών φαρμάκων χημειοθεραπείας (capecitabine, φθοριοουρακίλη, ιρινοτεκάνη, οξαλιπλατίνη και UFT).

Η καπεσιταβίνη και φθοριοουρακίλη είναι ίδια, και η καπεσιταβίνη είναι από του στόματος φαρμακευτική αγωγή ενώ η φθοριοουρακίλη είναι ένα ενδοφλέβιο φάρμακο. Αντιαγγειογενετικά φάρμακα όπως η bevacizumab προστίθενται συχνά στη θεραπεία πρώτης γραμμής. Μια άλλη κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη δεύτερη γραμμή θεραπείας είναι οι αναστολείς του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (cetuximab και panitumumab).

Η κύρια διαφορά στην προσέγγιση με τον καρκίνο του ορθού είναι η θεραπεία με ακτινοβολίας. Συχνά, χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία προεγχειρητικά ώστε τελικά να μην απαιτηθεί κολοστομία. Ωστόσο, μπορεί να μην είναι δυνατή σε χαμηλούς όγκους και τότε απαιτείται μια μόνιμη κολοστομία.

Ο Στάδιο IV καρκίνος του ορθού αντιμετωπίζεται παρόμοια με τον καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου IV

-Ακτινοθεραπεία του καρκίνου του εντέρου

Ένας συνδυασμός ακτινοβολίας και χημειοθεραπείας μπορεί να είναι χρήσιμος για τον καρκίνο του ορθού, ενώ σε καρκίνο του κόλου δεν είναι ρουτίνα λόγω της μη ευαισθησίας των εντερικών καρκινικών στην ακτινοβολία. Ακριβώς όπως η χημειοθεραπεία, η ακτινοθεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διάφορα στάδια της θεραπείας του καρκίνου του ορθού.

-Η παρηγορητική φροντίδα του καρκίνου του εντέρου

Η παρηγορητική φροντίδα είναι η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων από σοβαρή ασθένεια, όπως ο καρκίνος, καθώς και η βελτίωση της ποιότητας της ζωής.

Οι χειρουργικές επιλογές μπορεί να περιλαμβάνουν την τοποθέτηση stent σε απόφραξη εντέρου ή των χοληφόρων, μείωση των επιπλοκών, όπως η αιμορραγία από τον όγκο, το κοιλιακό άλγος και η εντερική απόφραξη.

Οι μη χειρουργικές μέθοδοι μπορεί να είναι η θεραπεία με ακτινοβολία για να μειωθεί το μέγεθος του όγκου, καθώς και φάρμακα για τον πόνο.

Παρακολούθηση ασθενών με καρκίνο του εντέρου

Οι στόχοι της παρακολούθησης είναι να εντοπίσει, στο νωρίτερο δυνατό στάδιο, οποιαδήποτε μετάσταση ή όγκους που αναπτύσσονται αργότερα, αλλά δεν προέρχονται από τον αρχικό καρκίνο (μετάχρονες βλάβες).

Η λήψη ιατρικού ιστορικού και η φυσική εξέταση συνιστάται κάθε 3-6 μήνες για τα 2 πρώτα χρόνια, στη συνέχεια, κάθε 6 μήνες για 5 χρόνια.

Οι μετρήσεις του καρκινοεμβρυϊκού αντιγόνου στο αίμα, συνιστώνται μόνο για άτομα με Τ2 ή μεγαλύτερες αλλοιώσεις που είναι υποψήφιοι για επέμβαση.

Μια αξονική τομογραφία του θώρακα, κοιλιάς και πυέλου γίνονται ετησίως για τα 3 πρώτα χρόνια για τους ασθενείς που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο υποτροπής (για παράδειγμα, εκείνοι που είχαν ανεπαρκώς διαφοροποιημένους όγκους ή φλεβική ή λεμφική εισβολή) και είναι υποψήφιοι για θεραπευτική χειρουργική επέμβαση.

Η κολονοσκόπηση μπορεί να γίνει μετά από 1 χρόνο, εκτός αν υπήρχε απόφραξη και τότε πραγματοποιείται μετά από 3 έως 6 μήνες.

Αν βρεθεί ένας πολύποδας > από 1 εκατοστό ή σε υψηλού βαθμού δυσπλασία, μπορεί να επαναληφθεί μετά από 3 χρόνια, στη συνέχεια κάθε 5 χρόνια. Για άλλες ανωμαλίες, η κολονοσκόπηση μπορεί να επαναληφθεί μετά από 1 έτος.

Το ΡΕΤ οι υπέρηχοι, η ακτινογραφία θώρακος, οι πλήρης εξετάσεις αίματος ή της ηπατικής λειτουργίας γίνονται ανάλογα με τα συμπτώματα και την φυσική εξέταση.

Η άσκηση είναι απαραίτητη ως θεραπεία σε επιζώντες από καρκίνο του εντέρου

Η άσκηση μπορεί να μειώσει τον ορθοκολικό καρκίνο και την θνησιμότητα από αυτόν.

Ασθενείς με όγκους που δεν είχαν έκφραση CTNNB1 (β-κατενίνη), που εμπλέκονται στην οδό σηματοδότησης Wnt, απαιτείται περισσότερο από 18 ώρες την εβδομάδα άσκηση για μείωση της θνησιμότητας από καρκίνο του παχέος εντέρου. Ο μηχανισμός για τα οφέλη της άσκησης στην επιβίωση έχουν σχέση με την ανοσολογική επιτήρηση και τα μονοπάτια της φλεγμονής. Η οξειδωτική ισορροπία μπορεί να είναι ένας άλλος πιθανός μηχανισμός για τα οφέλη που παρατηρούνται.

Μια σημαντική μείωση στην 8-oxo-dG βρέθηκε στα ούρα των ασθενών που υποβλήθηκαν σε 2 εβδομάδες μέτρια άσκηση μετά από την θεραπεία. Άλλοι πιθανοί μηχανισμοί μπορεί να περιλαμβάνουν τις μεταβολικές ορμόνες και τις στεροειδείς ορμόνες του φύλου, αν και αυτά τα μονοπάτια μπορεί να εμπλέκονται και σε άλλες μορφές καρκίνου.

Ένας άλλος πιθανός βιοδείκτης μπορεί να είναι ο p27. Οι επιζώντες με όγκους που εκφράζουν το p27 και κάνουν άσκηση πάνω από 18 ώρες ανά εβδομάδα έχουν μειωμένη θνητότητα από ορθοκολικό καρκίνο σε σύγκριση με εκείνους που κάνουν λιγότερο από 18 ώρες άσκηση ανά εβδομάδα. Η συστατική ενεργοποίηση της ΡΙ3Κ / ΑΚΤ / mTOR οδού μπορεί να εξηγήσει την απώλεια της p27 και η περίσσεια ενεργειακή ισορροπία μπορεί να ρυθμίζει τον p27 για να σταματήσει τα καρκινικά κύτταρα από τη διαίρεση.

Τα προβιοτικά για τον καρκίνο εντέρου

Τα βακτήρια του γαλακτικού οξέος (π.χ., γαλακτοβάκιλλοι, στρεπτόκοκκοι ή γαλακτόκοκκοι) μπορεί να είναι προστατευτική έναντι της ανάπτυξης και της εξέλιξης του ορθοκολικού καρκίνου μέσω διαφόρων μηχανισμών, γιατί έχουν αντιοξειδωτική δράση, κάνουν ανοσοτροποποίηση, και προωθούν τον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο, έχουν αντιπολλαπλασιαστικές επιδράσεις, και προκαλούν επιγενετικές τροποποιήσεις στα καρκινικά κύτταρα.

Πρόγνωση του καρκίνου του εντέρου
Στην Ευρώπη, το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης για καρκίνο του παχέος εντέρου είναι μικρότερο από 60%. Στον ανεπτυγμένο κόσμο περίπου το ένα τρίτο των ανθρώπων πεθαίνουν από αυτή.

Η επιβίωση σχετίζεται άμεσα με την ανίχνευση και τον τύπο του καρκίνου, αλλά γενικά είναι κακή για συμπτωματικούς καρκίνους, όπως είναι συνήθως σε αρκετά προχωρημένο στάδιο.

Τα ποσοστά επιβίωσης με την έγκαιρη διάγνωση είναι περίπου πέντε φορές μεγαλύτερα από αυτά των καρκίνων σε προχωρημένο στάδιο. Οι άνθρωποι με έναν όγκο που δεν έχει ξεπεράσει τον μυϊκό βλεννογόνο (ΤΝΜ στάδιο Tis, N0, M0) έχει ποσοστό πενταετούς επιβίωσης 100%, ενώ τα άτομα με διηθητικό καρκίνο Τ1 (εντός του στρώματος υποβλεννογόνια) ή Τ2 (εντός του μυϊκού στρώματος) έχουν μέσο ποσοστό πενταετούς επιβίωσης περίπου 90%. Εκείνοι με πιο επεμβατικό όγκου ακόμη και χωρίς την ανάμειξη λεμφαδένων (T3-4, N0, M0) έχουν μέσο ποσοστό πενταετούς επιβίωσης περίπου 70%. Ασθενείς με θετικούς περιφερειακούς λεμφαδένες (οποιαδήποτε Τ, Ν1-3, M0) έχουν μέσο ποσοστό πενταετούς επιβίωσης περίπου 40%, ενώ εκείνοι με απομακρυσμένες μεταστάσεις (οποιαδήποτε Τ, κάθε Ν, Μ1) έχουν μέση πενταετή επιβίωση περίπου 5%.

Πάνω από το 20% των ατόμων με καρκίνο του παχέος εντέρου έχουν νόσο που έχει ήδη προχωρήσει (στάδιο IV), και μέχρι το 25% αυτής της ομάδας έχουν μετάσταση στο ήπαρ που είναι δυνητικά χειρουργήσιμη. Σε αυτή την επιλεκτική ομάδα, εκείνοι που υποβάλλονται σε θεραπευτική εκτομή έχουν αύξηση στην πενταετή επιβίωση στο ένα τρίτο των περιπτώσεων.

Χρήσιμες πληροφορίες για τη θεραπεία του καρκίνου του εντέρου

Στάδια Ι & ΙΙ

Το χειρουργείο θεραπεύει τους καρκίνους αυτού του σταδίου.

100% των ασθενών με πρώιμη νόσο θεραπεύονται μόνο με χειρουργείο.

Σε μερικές περιπτώσεις με in situ καρκινώματα αφαιρούν τον όγκο ενδοσκοπικά αν και οι λεμφαδένες δεν μπορούν να εκτιμηθούν με αυτή τη μέθοδο.

Το χειρουργείο μόνο θεραπεύει το 85% των ασθενών σταδίου Ι & ΙΙ.

Για ασθενείς με πιο προχωρημένη νόσο σταδίου ΙΙ (Τ3, Ν0), η πενταετής επιβίωση είναι 70-75% και για τη νόσο σταδίου ΙΙΙ (θετικοί λεμφαδένες) η πενταετής επιβίωση είναι 30-50%.

Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την έκβαση είναι το άρρεν φύλο, η τοπική διήθηση (Τ4), η πλήρως διαφοροποιημένη μορφολογία, τα βλεννώδη χαρακτηριστικά, τα χαρακτηριστικά κυττάρων δίκην σφραγιστήρα δακτυλίου και τα αυξημένα επίπεδα του καρκινοεμβρυϊκού αντιγόνου πριν από την εγχείρηση.

Η πρόγνωση των ασθενών με καρκίνο σε σύνδρομο Lynch είναι καλύτερη από τους ασθενείς με σποραδικούς καρκίνους , λόγω της μη μεγάλης συσσώρευσης μεταλλάξεων που δεν επιτρέπουν την μεταστατικότητα.

Όγκοι ανευπλοειδικοί και με δυσλειτουργία της φάσης S , όπως προσδιορίζονται με την κυτταρομετρία ροής έχουν χειρότερη έκβαση.

Η μικροδορυφορική αστάθεια, η έκφραση TP53, οι μεταλλάξεις στο γονίδιο DCC, η θυμιδιλική συνθετάση και η έκφραση της διυδροπυριμινιδικής δεϋδρογενάσης μπορούν να παίξουν έναν ρόλο στην απόφαση της θεραπείας σε ασθενείς με καρκίνο του εντέρου. Όγκοι με υψηλές συγκεντρώσεις θυμιδιλικής συνθετάσης έχουν χειρότερη πρόγνωση. Οι ασθενείς με μετάλλαξη στο γονίδιο DCC έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα για μεταστατική νόσο.

Γενικά η χειρουργική επέμβαση θεραπεύει τους ασθενείς με στάδιο Ι & ΙΙ καρκίνο του εντέρου και η χημειοθεραπεία γίνεται σε ασθενείς με στάδιο ΙΙΙ νόσο και πιθανώς σε στάδιο ΙΙ (Τ3, Ν0).

Η θεραπεία με 5FU και λευκοβορίνη μετεγχειρητικά σε στάδια ΙΙ & ΙΙΙ για 6-8 μήνες έδειξε κάποιο όφελος στην επιβίωση (10% όφελος στην 5ετή επιβίωση).

Πάντως σε ασθενείς με νόσο σταδίου ΙΙ δεν υπάρχει πραγματικό όφελος επιβίωσης.

Άλλοι παράγοντες, όπως η irinotecan, capecitabine & oxaliplatin χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό ή όχι με 5FU & λευκοβορίνη (FOLFOX, FOLFIRI, XELOX), χωρίς σημαντικό όφελος στην επιβίωση (αύξηση της 3ετούς επιβίωσης) και με πολλές παρενέργειες.

Προχωρημένη νόσος

Για ασθενείς με μεταστατικό ορθοκολικό καρκίνο, πρώτα προσδιορίζεται η πιθανότητα δυνατότητας τοπικής θεραπευτικής αγωγής, όπως χειρουργική εξαίρεση, ακτινοθεραπεία, καυτηριασμός με ραδιοσυχνότητες, κρυοχειρουργική, εμβολισμός κ.ά, ιδίως σε ασθενείς με μονήρεις ή λίγες ηπατικές και πνευμονικές μεταστάσεις που μπορεί να γίνουν και με θεραπευτικό στόχο.

Η χειρουργική εξαίρεση των ηπατικών μεταστάσεων δίνει ένα ένα όφελος στην επιβίωση 37 μήνες σε σχέση με τους 20 γι’ αυτούς που δεν έκαναν αφαίρεση. Για όλους τους ασθενείς που αφαιρούν τις ηπατικές μεταστάσεις υπάρχει ένα όφελος 5ετούς επιβίωσης 20%. Η πρόγνωση είναι χειρότερη για ασθενείς με πολλαπλές βλάβες, μεταστάσεις και στους δυο λοβούς του ήπατος, το μικρό χρονικό διάστημα ανάμεσα στη διάγνωση και την υποτροπή και το στάδιο ΙΙΙ της νόσου τη στιγμή της διάγνωσης.

Επίσης, η αφαίρεση απομονωμένων πνευμονικών μεταστάσεων γίνεται με θεραπευτικό στόχο.

Το PET/CT θα βοηθήσει στη διαλογή των κατάλληλων ασθενών με εξαιρέσιμη νόσο.

Μερικοί δίνουν νέες στοχευμένες θεραπείες, ανάλογα με το μοριακό προφίλ του όγκου και μετά κάνουν την χειρουργική εξαίρεση.

Η θεραπεία στον μεταστατικό ορθοκολικό καρκίνο περιλαμβάνει φάρμακα, όπως η 5FU, Leucovorin, Irinotecan, Oxaliplatin, Capecitabine.

Irinotecan: Μικρο όφελος στην επιβίωση μαζί με 5FU & Leucovorin (2 μήνες) σε σχέση με 5FU & Leucovorin μόνο (διάφορα σχέδια έγχυσης του 5FU)-FOLFIRI

Oxaliplatin: Σε συνδυασμό με 5FU & Leucovorin (4 μήνες) σε σχέση με 5FU & Leucovorin μόνο (διάφορα σχέδια έγχυσης του 5FU)-FOLFOX

Capecitabine: Το πλεονέκτημα της από του στόματος φλουοπυριμιδίνης είναι ότι ενεργοποιείται μέσα στα καρκινικά κύτταρα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνη ή με άλλα φάρμακα, όπως Oxaliplatin (XELOX). Παρόμοια αποτελέσματα.

Bevacizumab: Ένας αναστολέας του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα.

Cetuximab: Αναστολέας του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα

Σε αυτούς τους ασθενείς που παίρνουν πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής θεραπείας η μέση επιβίωση είναι μόνο 21 μήνες.

Απαιτείται νέα στρατηγική αντιμετώπισης του μεταστατικού ορθοκολικού καρκίνου, σύμφωνα με το μοριακό προφίλ του όγκου για αύξηση της επιβίωσης και βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Ηπατικές μεταστάσεις και πνευμονικές μεταστάσεις

Όπως αναφέρθηκε υπάρχει όφελος στην επιβίωση για όσους κάνουν χειρουργική εξαίρεση των ηπατικών μεταστάσεων. Η ενδοηπατική τοπική θεραπεία δίνει καλύτερα αποτελέσματα από τη συστηματική θεραπεία.

Η θεραπεία σε κάποιες περιπτώσεις έχει θεραπευτικό στόχο.

Καρκίνος ορθού

Σε αυτούς τους ασθενείς γίνεται προεγχειρητική ή μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία, λόγω του κινδύνου αυξημένης τοπικής υποτροπής, αλλά χωρίς όφελος στην επιβίωση. Οι περισσότεροι κάνουν χημειοακτινοθεραπεία με 5FU. (η συνεχής έγχυσή του δίνει μικρό όφελος επιβίωσης 3ετούς).

Όμως ο λόγος της αυξημένης τοπικής υποτροπής είναι το ανατομικό σημείο και για αυτό νέες χειρουργικές τεχνικές, όπως η εκτομή του μέσου ορθού προσπαθούν να ελαττώσουν αυτό τον κίνδυνο. Σε αυτή την περίπτωση θεωρείται ότι δεν είναι απαραίτητη η ακτινοβολία.

H ακτινοβολία θεωρείται από πολλούς μη χρήσιμη, ενώ κάποιοι την κάνουν σε μεγάλους όγκους ή όγκους προσκολλημένους στο περιτόναιο και στους πυελικούς σχηματισμούς.

Νέες θεραπευτικές στρατηγικές απαιτούνται και για τον καρκίνο του ορθού, σύμφωνα με το μοριακό προφίλ του όγκου και με σεβασμό στην ποιότητα ζωής του ασθενούς.

Να προτιμάτε τις φυσικές θεραπείες για τον καρκίνο παχέος, σύμφωνα με το Μοριακό Προφίλ του Όγκου

Η ζωή είναι πολύτιμη.

Η ζωή είναι δική σας. Πάρτε την στα χέρια σας!

Το μοριακό προφίλ του όγκου είναι απαραίτητο και χρήσιμο εργαλείο για τη θεραπευτική σας απόφαση.

Ζητείστε την εξέταση πριν κάνετε οποιαδήποτε θεραπεία. Η ζωή σας είναι πολύτιμη.

Ζητήστε από την EMEDI πληροφορίες για το μοριακό προφίλ του όγκου.

Μάθετε όλες τις πληροφορίες από τους συνεργάτες μας για την εξατομικευμένη θεραπεία του καρκίνου παχέος, πατώντας εδώ.

Γράφει η
Δρ Σάββη Μάλλιου Κριαρά
Ειδικός Παθολόγος- Ογκολόγος, MD, PhD

Διαβάστε περισσότερα για την Σάββη Μάλλιου Κριαρά

Εμπιστευθείτε τους διατροφικούς συμβούλους της EMEDI

Εμπιστευθείτε το ογκολογικό συμβούλιο της EMEDI

Τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο παχέος

Πατήστε, εδώ, για να παραγγείλετε τα κατάλληλα συμπληρώματα διατροφής για τον καρκίνο παχέος

Η καθοδήγηση για την επιλογή των ποιων συμπληρωμάτων διατροφής, από τα ανωτέρω, είναι κατάλληλα για την ασθένειά σας θα γίνει σε συνεννόηση με το θεράποντα ιατρό.

Διαβάστε, επίσης,

Προβλεπτικοί καρκινικοί δείκτες στην ογκολογία

Βιοδείκτες στην ογκολογία

Σταδιοποίηση στον καρκίνο

Οι τελευταίες εξελίξεις για τον καρκίνο εντέρου

Το καρκινικό μονοπάτι στον καρκίνο παχέος εντέρου

Προσυμπτωματικός έλεγχος για τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Για όσους έχουν κίνδυνο για καρκίνο του εντέρου

Δυσκοιλιότητα

Οι καυτερές πιπεριές φάρμακο για τον καρκίνο παχέος εντέρου

Προγνωστικοί παράγοντες στον καρκίνο

Οδηγίες για την πρόληψη καρκίνου του παχέος εντέρου