Μην υποτάσσεστε!!!
Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε…αλλά..
Τα θαύματα επί της γης είναι οι νόμοι του ουρανού.
Τελέσθηκαν τα συλλαλητήρια, κατέβηκαν οι σημαίες, σίγησαν οι ιαχές και επέστρεψαν οι άνθρωποι στην ρηχή πραγματικότητα τους ξανά.
Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης…, αλλά η τάση του ανθρώπου προς το ψεύτικο και στο μάταιο καλά κρατεί…!
Έχασε την ουσία… ασχολείται με ανούσια επιφανειακά πράγματα ξεχνώντας πώς “οι ηδονές φέρνουν οδύνες, και όσο πιο πολλές οι ηδονές τόσο πιο πολλές κι οδύνες” …
Ήδη πέρασαν 7 χρόνια από τότε… προσπάθησε το σκοτάδι να σε ρίξει στην άβυσσο του, μάταια όμως… τόσες τομές στα χειρουργεία, τόσο δηλητήριο στο κορμί σου, άπειρη ήταν η οδύνη στη ψυχή σου… και τώρα…
Υποφέρει κανείς μόνο από το κακό που του κάνουν αυτοί που αγαπάει. Το κακό που προέρχεται από έναν εχθρό δεν μετράει.
Κανένας όμως δεν μου είχε πει ποτέ πως η θλίψη έμοιαζε τόσο πολύ με φόβο.
Την Παρασκευή μίλησα μαζί σου, σε είδα και βεβαιώθηκα πως … ΟΧΙ! Δεν σε άγγιξε καν το σκοτάδι…, όταν σε αγκάλιασα φεύγοντας το ήξερα, ήμουν πλέον βέβαιος καθώς τα αναφιλητά μας ένωναν αιώνια πως… Η ζωή είναι γεμάτη λύπη στο βαθμό ακριβώς που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγαπάει άλλους ανθρώπους. Είναι αρκετό που τα βέλη ταιριάζουν ακριβώς στις πληγές που προκάλεσαν…
Χαίρομαι άρα ονειρεύομαι…
Λυπάμαι άρα υπάρχω…
Έκανες τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα. Ονειρεύτηκες σαν να ήταν να ζήσεις για πάντα και από την Δευτέρα το πρωί, σαν να ήταν να πεθάνεις σήμερα…
Το μέλλον, όμως, ανήκει σ’ αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους.
Η ζωή σου ήταν και θα είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός… και εκείνη τη μέρα που σε είδα… είδα τον Θεό να σε ονειρεύεται μαζί Του, δίπλα Του, κοντά Του και .. να ξέρες πόσο σε ζήλεψα!!!
Όταν ξάπλωσα στο κρεββάτι σου στο νοσοκομείο, στο είπα… ποθούσα και θέλω να πάρω τη θέση σου για τώρα και έτσι να λάβεις εσύ εκείνην την παντοτινή…μα… ΗΔΗ σου την χάρισε! Πόσο σε χαίρομαι !
Με κατακρεουργημένη σάρκα, με τομές απανταχού στο αγνό σου σώμα, με απουσία πλέον του πόνου… το ήξερες για αυτό σιωπούσες χαμογελώντας… πως να φοβόσουν τον θάνατο όταν αυτός ο Άδης δεν μπορεί να σε έλξει πλέον;! Έχασε τη δύναμη και το κεντρί του ο θάνατος..
…Εσύ το γνώριζες αυτό… επάνω σου δεν έχει δύναμη το σκοτάδι άλλο πια… Εκείνος πήρε κάθε ίχνος αμαρτίας, ολάκερη την ανομία και την πλήρη κατάρα της δύναμης αυτών… και τα απάλειψε, εξαλείφοντας τα με το Αίμα Του…
Εσύ εκεί, χωρίς να το βλέπεις πλέον… με μια οδό αναπνοής, με ένα τρόπο να καθαριστεί το αίμα σου, με διόλου δύναμη αποτίναξης του ζυγού της ζωής… εκεί στην Εντατική που είσαι… δεν είσαι μόνη σου… το Αίμα Του κυλά στις φλέβες σου…
…Αυτός που σε Αγαπά, ήταν και θα είναι εκεί, κρατώντας το νυστέρι του ανθρώπου που διακονεί τη ζωή σου… Βρίσκεται άοκνα, ασταμάτητα υπεράνω και δίπλα σου… όταν οι οικείοι σου καταπονημένοι από τον κάματο του φόβου και αγωνίας κλείνουν τα μάτια τους…
Εκείνος έρχεται και σου δίδει φιλί Ζωής και Ανάσα ύπαρξης… το οξυγόνο ανεβαίνει, η πίεση σταθεροποιείται και το Σάββατο θα σε οδηγήσει εκεί που Αυτός σε προορίζει… Στην Αέναη Ανάπαυση Του!
Το Σάββατο τούτο θα έρθω ταπεινά και εγώ μαζί με τα αδέλφια μου κοντά σου… γιατί… Αν δεν καώ εγώ… Αν δεν καείς εσύ… Αν δεν καούμε εμείς… Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη!
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει…
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…
Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ’ όλα, δεν στο ’χω πει ακόμα.
“Και στα πιο σκοτεινά λαγούμια τα πιο βαθιά
τα πιο λησμονημένα έρχεται κάποτε ωσάν σε διάλειμμα
κι όταν κανείς πια τίποτε δεν περιμένει θαυματουργό
παρήγορο το φως.”
Μην λοιπόν επιτρέψεις να περάσει η ζωή…
ούτε να αφήσεις να τελειώσει η μέρα… χωρίς να δώσεις….
φτερά στα όνειρα σου.
Μην επιτρέψεις να σε νικήσει η απογοήτευση.
Μην αφήσεις κανένα να σου αφαιρέσει
το δικαίωμα να εκφραστείς…
Είναι σχεδόν ένα καθήκον.
Μην εγκαταλείψεις την αγωνία, να κάνεις στη ζωή σου κάτι σπουδαίο… και μην σταματήσεις, να πιστεύεις ότι τα λόγια της προσευχής μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ότι και να περάσεις να ξέρεις ότι η ουσία μας μένει άθικτη.
Μη σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι, γιατί… μέσα στα όνειρα του είναι ο άνθρωπος…. Ελεύθερος.
Και μην αφήνεσαι να πέσεις στο χειρότερο από τα λάθη: την σιωπή. Οι πιο πολλοί ζουν σε μια τρομακτική σιωπή.
Μην υποτάσσεσαι. Φύγε!
Το Σάββατο αυτό, θα έρθω για να μπορέσεις να φύγεις μια και για πάντα από κει! Στο υποσχέθηκα θυμάσαι;! Ότι άλλη φορά δεν θα ξαναέρθεις σε αυτό το μέρος… όχι άλλο στην ομίχλη…
Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως…
Είσαι η μεγαλύτερη μου νίκη, σε μια ζωή γεμάτη ήττες…
“Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά’ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Πάντα στον νου σου νά’χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου…
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θά’βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σου δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν…”
Για μια ψυχή βαθιά κάπου εκεί… που ταξιδεύει για την Ιθάκη της… μακάρι και εμείς να έχουμε πηγαιμό προς τα εκεί..
Γράφει ο
Κων/νος Μουρούτης
Dr.Konstantinos Mouroutis
Director-New Life Co.
Lux Lucet In Tenebris
“ὠφελεῖν ἢ μὴ βλάπτειν».
Science,Research,Education,
Tel.+30 6979811107-6976584960
Web Page:www.drmouroutis.com
Διαβάστε περισσότερα για τον Κωνσταντίνο Μουρούτη
